Imię/imiona:
Michele Anne
Nazwisko:
Coulbert
Data urodzenia (wiek):
16 Czerwiec (19 lat)
Profesja:
Trener
Profesja poboczna:
Ewolucjonista
Team:
Brak
Partner/partnerka:
Brak
Opis charakteru:
Wbrew panującej opinii, Michel nie jest agresywną chuliganką. Zdecydowanie jest bardziej zimna niż wybuchowa. Jawi się jako ponury, zgorzkniały milczek. Uważa, że wszystko na świecie toczy się złymi torami i nie pozostało nic co uczyniłoby ją szczęśliwą, więc rzadko na jej twarzy gości uśmiech. Częstokroć unika kontaktu z innymi ludźmi. Wynika to z mniemania, że większość ludzi to idioci, z którymi nie warto się kontaktować. Czasami wręcz nienawidzi własnego gatunku. Jednakże, jeśli ktoś zaskarbi, może nie przyjaźń, bo nie został praktycznie nikt kogo Michele zwałaby przyjacielem, a sympatię dziewczyny, okaże się wiernym towarzyszem, który nie rzuca słów na wiatr. Michele nienawidzi kłamstwa, oszustwa i cwaniactwa. Nie boi się śmierci, ani bólu. Jest nieprzychylnie nastawiona do bogactw. Uważa że przez pieniądze światu grozi teraz zagłada. Sama nie jest agresywna, ale kiedy ktoś ją zaczepia nie będzie się hamować i uderzy z całą brutalnością na jaką ją stać. Chciałaby uchodzić za bezwzględną, ale współczucie nie do końca jeszcze w niej obumarło. Chociaż tego nie przyznaje, rodzice zaszczepili w niej ciekawość przeszłości i Michele z prawdziwym zainteresowaniem może słuchać o historii.
Opis wyglądu:
Michele jest nie szczególnie wysoką, ale też nie niską, szczupłą dziewczyną o piwnych oczach. Na anorektyczkę nie wygląda, jednak mylnie można ją wziąć za dość delikatną oraz kruchą osobę. Jej atrybuty kobiece nie są szczególnie rozwinięte, co w połączeniu z ubiorem oraz uczesaniem sprawia, że niektórzy biorą ją za chłopaka. Z twarzy jest całkiem urocza, nieszczególnie odcisnęły się na niej przeżyte doświadczenia. Krótko przycięte włosy oryginalnie były ciemne, ale obecnie przefarbowane są na czerwono.
Jej ubiór nie nosi znamion elegancji. Michele jawi się przez niego jako typowa, zbuntowana nastolatka. Składają się na niego: Czarna, skórzana, nieco znoszona kurtka, pod nią biała koszulka. Na nogach spłowiałe, wytarte dżinsy oraz czarne glany.
Historia:
Nazywam się Michele Anne Colbert. Kiedyś byłam zwyczajnym człowiekiem, ale teraz już tak mniej i zamierzam uratować ten niewdzięczny świat przed zagładą. Jednak aby wyjaśnić moje motywy oraz obecną sytuację, muszę cofnąć się w czasie o 11 lat, do wydarzeń, które jak najbardziej można określić mianem katastrofy. Wtedy jeszcze wszyscy ludzie nauki jarali się odkryciem kolejnej martwej cywilizacji. Nazwali ją Nirmoia.
*
Otóż, te 11 lat temu, podczas prac archeologicznych, prowadzonych przez moich rodziców, Waltera i Henriettę Coulbertów, odnaleziono w podziemnych ruinach miasta Uhr olbrzymie, kamienne wrota opatrzone znakami z dawno zapomnianego pisma Nirmoian. Wszyscy byli wówczas pewni, że ludzkość stoi u progu wielkiego odkrycia. Chociaż rodzice mieli wątpliwości, czy otwierać drzwi bez uprzedniego szczegółowego ich zbadania, sponsor wykopalisk, milioner Ryan Gordon, właściciel Gordon Enterprises, zażądał, by zrobili to niezwłocznie. Nikt nie spodziewał się tego, co potem nastąpiło.
Za wrotami nie znajdowało się bowiem żadne pomieszczenie ze skarbami tej zapomnianej kultury, a wielka sala, której środek zajmował przedziwny, złoty przyrząd o wyglądzie studni, który przypadkowo został aktywowany. Ze studni wystrzelił promień niebieskiego światła, a towarzyszący temu rozbłysk pochłonął stojących przy urządzeniu robotników wraz z nadzorującymi ich Walterem i Henriettą. Moi rodzice zniknęli wtedy bez śladu.
Nim pozostali na wykopaliskach ludzie zdążyli wpaść w panikę, w ruinach pojawił się znienacka wściekły jak osa Ho-Oh. Legendarny ptak zaczął burzyć ruiny, ignorując niegających w panice ludzi, którzy jednak ginęli pod walącym się gruzem. Niewiele osób obecnych w ruinach przeżyło to furię zniszczenia. Wśród nich, był ten chciwy dupek Gordon, ale byłam też ja, ośmioletnia wówczas, przerażona jak diabli i jednocześnie niezwykle zachwycona pięknem tego stworzenia dziewczynka. Nie uciekłam o własnych siłach. Na mój widok Ho-Oh się opanował, ocalił mnie przed spadającymi głazami, po czym doprowadził do miejsca, gdzie znalazłam pięciokątne, złote puzdro. Wtedy nie wiedziałam co to jest, ani czemu Ho-Oh kazał mi to zabrać, ale dziewczynka uratowana przez legendarnego ptaka nie protestowała, zwłaszcza że dał jej jeszcze swoje złote pióro na pamiątkę.
*
Czym było urządzenie Nirmoian?
Do dziś nie mam pojęcia, ale od czasu jego aktywacji na świecie zaczęło się dziać wiele dziwnych rzeczy. Siła i częstotliwość rozmaitych katastrof, jak wichury, pożary, czy trzęsienia ziemi zaczęła powoli, acz sukcesywnie się zwiększać, pustosząc kolejne regiony. Dzikie pokemony też stały się jakby dziksze i bardziej skłonne do atakowania ludzi, nie mówiąc o legendach, które przestały się ukrywać, by niszczyć dzieła ludzi. Wzrosła też liczba szaleńców, psychopatów i samobójców. To wszystko wyglądało razem, jak zapowiedź końca świata i bynajmniej nie był to tym razem wymysł stukniętych kaznodziei.
*
Teraz przejdę do najważniejszej kwestii. Co to wszystko ma wspólnego ze mną?
Po Uhr zostałam sierotą wraz ze swym młodszym o cztery lata bratem Alexandrem, który miał szczęście nie być wówczas na wykopaliskach. Na szczęście, opiekę nad nami przejęła ciotka, Margaret Coulbert, siostra ojca. Ta stateczna kobieta zadziwiająco spokojnie zniosła śmierć brata i bardziej od żałoby interesowało ją wychowanie nas.
Minęły dwa lata nim w końcu jako tako pogodziłam się z tym co zaszło w ruinach. Chociaż związane z tym sny prześladują mnie i dzisiaj, to wtedy zaczęłam się w końcu odzywać do ludzi, ale czułam jakiś wstręt do swojego własnego gatunku. Niedługo później postanowiłam go unikać. Po pierwsze dlatego, że po tym jak ustał chaos do naszego domu w Cherrygrove zaczęły się pielgrzymki dziennikarzy i innych osób, chcących wiedzieć co zaszło w ruinach. Po drugie, wszyscy bardzo interesowali się tym, jak uspokoiłam rozwścieczonego legendarnego ptaka. Życie po wypadku szybko mi obrzydło i co raz częściej i na co raz dłużej uciekałam z domu, byleby oddalić się od ciekawskich. W końcu, mając piętnaście lat, uciekłam na dobre.
Wałęsałam się wtedy po regionie, docierając z czasem do Goldenrod, gdzie poznałam grupę innych zbuntowanych nastolatków oraz aspołecznych outsiderów. Przystałam do nich. Przez jakiś czas czułam, że znalazłam swoje miejsce w nowej rzeczywistości, a śmierć rodziców przestała być takim ciężarem. Poznałam tam również chłopaka, w którym się podkochiwałam. Rudowłosego, optymistycznego Sama Worricka. Ponad trzy lata spędziłam w Goldenrod. Nawet dziś uważam, że były to całkiem dobre lata. Może nie żyłam dostatnio, ale czułam się wolna od trosk. W tym czasie weszłam w posiadanie swojego smoczego pokemona, którego wykradłam przemytnikom rzadkich okazów. Później jednak przestało być tak miło.
Moi towarzysze postanowili przestać być zbuntowanymi, ulicznymi artystami. Zaczęli interesować się drogą przestępstwa. Kradzieże, napady, wymuszenia, narkotyki, całym asortymentem przestępczego rzemiosła. Powoli nasza grupka przeistaczała się w kolejny gang terroryzujący miasto. Nie podobało mi się to, ani to, że społeczeństwo patrzyło przez nich również na mnie jak na typiarę spod ciemnej gwiazdy. Czyny moich tak zwany przyjaciół, co raz mniej przypadały mi do gustu i co raz większą do nich czułam niechęć, bo nawet Sam nakłaniał mnie, abym przestała przejmować się wszelkimi zasadami prawnymi i moralnymi. W dodatku nachodzić mnie zaczęli ludzie Gordona, oferujący „zatrudnienie” w firmie przy badaniu kultury Nirmoian w miejsce moich rodziców, ale z nimi nie chciałam mieć nic wspólnego, bo to w końcu niecierpliwość Ryana Gordona odpowiadała za całą tragedię.
W końcu miałam dość wszystkiego. Goldenrod mnie irytowało, Sam kusił niczym agent diabła i skłóciłam się z resztą grupy. Zgorzkniała, odeszłam na nową wędrówkę, bez słowa porzucając swoich towarzyszy. Nie wiem jak, ale dotarłam w końcu do swego starego domu w New Bark, zamkniętego na cztery spusty od 11 lat i w przypływie nostalgii włamałam do środka, by ze łzami w oczach wspominać odległą przeszłość. Ostatnie pomieszczenie, do którego weszłam to gabinet moich rodziców. Kiedyś pozostawione tu eksponaty fascynowały mnie, teraz przeklinałam, że ojciec i matka pracowali właśnie w takiej branży. Bez większego zainteresowania zaczęłam przeglądać notatki. Przez przypadek dosłownie znalazłam teczkę dotyczącą badań nad ruinami Uhr. W niej znajdowało się tłumaczenie jednego z odnalezionych tam tekstów Nirmoian i wtedy dowiedziałam się czegoś o urządzeniu aktywowanym przez rodziców. Nadal nie wiedziałam jak ta studnia działa i po co ją zbudowano, może po prostu Nirmoianie nienawidzili innych ludzi jak ja, ale zrozumiałam, że to coś sprawia, że świat dąży do zagłady i że są inne studnie, które same się uaktywnią po włączeniu pierwszej z nich. Jeśli nie wyłączy się tych urządzeń w innych ruinach, będzie kaput, nie ma ludzkości, a może nawet i pokemonów. Wyczytałam, że urządzenia wyłączyć można kluczem, który tak jakby miałam ja. Wtedy wyciągnęłam złote pióro i zrozumiałam, że Ho-Oh wybrał mnie, bym właśnie ja uratowała świat przed tym co zaczęło się w Uhr. Chciałam oczywiście wierzyć, że jeśli mi się uda, sprowadzę również z powrotem rodziców, gdziekolwiek trafili i wszystko znów będzie jak dawniej. W każdym razie, niezależnie od tego jak bardzo nie lubię swojego gatunku, postanowiłam ratować jego tyłek.
Rodzina:
Walter Coulbert
Ojciec Michele i Alexandra. Niezwykle interesowała go historia przez co został archeologiem. On to właśnie jako pierwszy natrafił na ślady cywilizacji Nirmoian. Zaginął po uruchomieniu urządzenia w ruinach Uhr. Michele pamięta, że był bardzo sympatycznym człowiekiem, który nigdy nie podnosił głosu.
Henrietta Coulbert
Matka Michele i Alexandra. Również była zainteresowana przeszłością, która połączyła ją z jej mężem. Zdecydowanie bardziej władcza i mniej cierpliwa od ojca. Lubiła porządek. Zaginęła wraz z mężem po uruchomieniu urządzenia w ruinach Uhr.
Alexander Coulbert
Młodszy o cztery lata brat Michele. Alexander był zawsze pogodnym i miłym chłopcem. Nieco niezdarnym trzeba dodać, ale zdeterminowanym.
Margaret Wheeler
Starsza siostra Waltera Coulberta. W przeciwieństwie do brata nie zaczęła kariery naukowej, a zadowoliła posadą nauczycielki w szkole w Cherrygrove. To spokojna kobieta, którą ciężko wyprowadzić z równowagi. Z całą miłością na jaką ją było stać zajęła się osieroconym rodzeństwem.
Ryan Gordon
Michele nie bardzo w to wierzy, ale milioner Ryan Gordon ma być jej dalszym krewnym od strony matki. Właśnie dzięki więzom rodzinnym Coulbertowie uzyskali od niego pieniądze na swoje wykopaliska. Gordon jest aroganckim, niecierpliwym człowiekiem, którego najbardziej interesuje zysk oraz tajemnice Nirmoian i ich biznesowe wykorzystanie.
Pokemony:
Dratini 
Imię: Arkadia
Poziom: 9
Typ: 
Ewolucja: Dratini (30 lvl) -> Dragonair (55 lvl) -> Dragonite
Ataki: Wrap | Leer | Thunder Wave | Aqua Jet*[EM] | Dragon Breath [EM]
Charakter i historia: Dratini to rzadki gatunek pokemonów, a zatem osiągający wysoką cenę. Ktoś chciał zarobić na tym osobniku, ale tak się złożyło, że przez Michele Coulbert nie zdążył go nikomu sprzedać. Mimo tragicznych przeżyć, smoczyca nadal jest radosną istotką, lubiącą zabawę oraz łatwo nawiązującą kontakty z innymi. Niewieloma rzeczami się przejmuje, a przez to często działa lekkomyślnie oraz ładuje w niebezpieczeństwo. Uwielbia jeść słodycze. Trener może się nawet obawiać, czy przez obżarstwo nie stanie się kiedyś otyła.
Umiejętność: Shed Skin - Po każdej turze walki istnieje jedna szansa na trzy na wyleczenie się Pokemona ze zmian statusu.
Trzyma:
Murkrow 
Imię: Attyla
Poziom: 7
[00%]
Ewolucja: Murkrow --(Dusk Stone)--> Honchkrow
Ataki: Peck | Astonish | Pursuit | Confuse Ray*[EM] | Shadow Ball [TM]
Charakter i historia: Murkrow był jedynakiem, opuszczony przez swoich rodziców niedługo po narodzinach. Michelle udało się go złapać po walce zaraz po tym, jak opuściła rodzinne New Bark. Murkrow, jako że od wczesnych lat był zdany tylko na siebie, jest w pełni samowystarczalny. Sam polował na swoje pożywienie, nie musiał się nim z nikim dzielić. Jest on również typem samotnika, jednak ze względu na to, że bał się odrzucenia, takiego jakiego od rodziców. Jednak nie wiedział on tego, że zostali oni zabici przez kłusowników, sami pozwalając uciec swojemu jedynemu dziecku.
Umiejętności: Super Luck - Współczynnik trafienia krytycznego jest ponoszony o jeden poziom.
Trzyma: ---
Box |
Konto bankowe
Galeria z trofeami
Zawartość plecaka:
Kluczowe
- 8000$
- Pokedex
Balle
- 4x Pokeball
Zużywalne
- 8x Rare Candy
- 2x Heart Scale
Itemy
- 1x King Rock
Ewolucja
TM/HM/MT
Jagódki
| 
| 
ania.daisy7
38162565
