Idąc ścieżka rozglądałem się, podziwiałem wszystko dookoła, bo sama droga była dość...hm... monotonna. Lubię naturę, jest taka przypadkowa a jednocześnie perfekcyjnie poustawiana, dopasowana. Nie ma kolorów, które by się ze sobą gryzły, ale przede wszystkim spokój i harmonia, tak to lubiłem w niej najbardziej.
Kiedy zostało mi to kilkanaście kilometrów do miasta postanowiłem przejść jeszcze chwilę, znaleźć ładne drzewo, pod którym mógłbym rozłożyć się na noc. Nie chciałem jeszcze iść spać, ale równie bardzo nie chciałem już iść dalej. Postanowiłem przywołać Ralts i poćwiczyć z nią troszkę. Miałem nadzieję, że wypoczęła, because shit is about to get real !
-Ralts, skoncentruj się na energii, która cię otacza. - Zacząłem - Spróbuj wytworzyć w sobie światło, które później wydalisz, tworząc błysk! - Zrozumiałem jak to zabrzmiało. - ... czy coś takiego. To brzmi głupio.
Nie wiedziałem co powiedzieć. Było to dość nowe dla mnie doświadczenie, biorąc pod uwagę, że moja styczność z pokemonami ograniczała się do tej Ralts i kilku dzikich pokemonów spotkanych jakiś czas temu w wysokiej trawie. Tym bardziej nie miałem raczej prawa wiedzieć co mowić dalej, w końcu, Pokemon ma większą wiedzę na temat swoich umiejętności niż człowiek, który posiąść ich (takich umiejętności) nie potrafi, toteż nijak może dopowiadać jak coś zrobić.
"Absurd." pomyślałem. "Na pokazach wydawało to się takie łatwe...".
- Um... Możesz później spróbowac przenieść to swiatło do jakiejkolwiek częsci swojego ciała... chyba. - Przymknąłem lekko oczy. - Mam nadzieję, to byłoby fajne! OH i nie zapomnij się skupić. Mówiłem to? Mówiłem.
Niezręczne, ale jaki miałby być pierwszy raz?
wzruszyłem ramionami, patrząc na pokemona. uśmiechnąłem się lekko na znak, że nie ma presji, niech po prostu spróbuje zrobić to jak najlepiej.
"Hmmm" pomyślałem patrząc na pokedex, a raczej na pokemony, które wyświetliło. Nie byłem pewien co chcę robić- łapać czy się bić. Właściwie póki co nie zależało mi na drugim pokemonie, chciałem więcej poćwiczyć z Ralts, czuję w niej duży potencjał. Zależy mi na jakości, nie ilości.
"zeskanuje tylko Buneary i Scatterbug (nie robi mi większej różnicy, którego. Chcę znać ogólne cechy gatunku.), je kiedyś mogę chcieć złapać'' Wyciągnąłem pokedex do przodu.
Po dostaniu dokładniejszych informacji, postanowiłem, że dobrym pomysłem będzie wyruszenie dalej, póki słońce nie zniknęło za horyzontem. Z drugiej strony fajnie byłoby poćwiczyć z moim pokemonem, ponieważ musi wymiatać na najbliższych pokazach, prawda?
Cały czas bylem dość blisko od domu, więc pomimo długiego zastanawiania się, wybrałem dalszy marsz. Chciałem zerwać jakąkolwiek możliwość powrotu, nie chcę się czuć, jakbym robił sobie survival w ogródku, mam w końcu 17 lat, rocznikowo (Co najwidoczniej nie jest słowem, bo mi podkreśla jak to piszę.) 18 !
Patrzę na Ralts z oczywistym gestem, wskazującym na pytanie "zabrać cię na ręce?" i robię to, jeżeli oczywiście się zgadza, a następnie ruszam dalej do Eterny.
-OMG YAS QUEEN! - Popatrzyłem na Ralts uśmiechając się bardzo szeroko. Widziałem, ze stworek może mnie nie zrozumieć, ale to pchało mi się na usta, wręcz odruch. Machnąłem ręką po czole w aktorskim geście ocierani potu. Popatrzyłem chwile jak odchodzą i ponownie mój wzrok wrócił na moja małą księżniczkę.
-Och nie patrz tak na mnie. - Podszedłem blizej Ralts. - Lubię czyjeś towarzystwo, nie chcę być sam jak przez ostatnie kilka lat. - Wyjaśniłem samiczce. Liczyłem na zrozumienie z jej storny, wydaje się taka być, ba, wiem, że taka jest. Nie bez powodu była pokemonem Judy. - Co ty na to, żebyśmy tu chwilę zostali i porozglądali się za jakimiś fajowymi pokemonami, hm? - Sięgnąłem znowu do torby, bo zdążyłem już schować pokedex z powrotem. Ponownie go uruchomiłem i rozglądam się po wysokich trawach.
- Ty mały kurwiu - wyszeptałem. Postawiłem Ralts na ziemi, następnie otrzepałem się i wstałem. Zmierzyłem go wzrokiem. Nie wydawał się najwiyższy, a na pewno nie wyższy ode mnie. Popatrzyłem na niego ze zniewagą.
- Oh proszę cię - krzyknąłem - tych pokemonów jest pełno wszędzie, nie są w żaden sposób wyjątkowe.
Podszedłem do niego. Stojąc na wprost chłopca, spojrzałem na Elekida kątem oka, trochę się go bałem, ale chciałem zgrywać obojętnego. Podniosłem lekko jego kapelusz.
- Odsuń się - powiedziałem zaraz przy jego twarz, a następnie odłożyłem nakrycie na miejsce. Dobrze przemyślałem to co zrobiłem, tak mi się przynajmniej zdawało. Chciałem grać bardzo pewnego siebie, tak, żeby pomyślał, że jestem o wiele silniejszy od niego. ''Mogłoby wyjść lepiej, gdybym miał Gardevoir a nie Ralsta" pomyślałem, ale było za późno na odwrót
Dałem lekki znak Ralts, żeby przygotowała się do ewentualnej walki. Liczyłem, że skoro umie wyczuwać emocje, wyczuje mój strach i gotowość do ewentualnej walki.
Szukałem pokedexu w torbie, oczywiście jak to bywa, to czego szukamy jest nie do znalezienia. Trochę mi to zajęło, ale tak, był cały czas w tym samym miejscu. Kiedy wyciągnąłem i uruchomiłem pokedex, usłyszałem mój dzwonek telefonu. Nie musiałem patrzeć kto to był, dobrze wiedziałam.
''Mamo...'' Pomyślałem.Nie chciało mi się rozmawiać, nie teraz ''mogłaby mi dać chwilę spokoju''. Chociaż fakt faktem, chciałem jej podziękować za prezent. Był uroczy.
Zanim odebrałem, wziąłem Ralts na ręce, lubię ją, jest słodka. Pokręciłem się chwilę, szukając bezpiecznego miejsca, gdzie mógłbym usiąść, żeby porozmawiać. Postanowiłem, że środek drogi będzie idealny. Nic nie jechało tutaj od kiedy idę tą ścieżką, a tym bardziej nikt nie szedł, więc co za problem?
Nie obchodziła mnie pogoda, oczywiście, że lepiej taka a nie inna, ale naprawdę, nie byłem na niej skupiony. Patrzyłem pod nogi. Nie mogłem uwierzyć co się właśnie stało. W mojej głowie był lekki chaos, zacząłem się martwić na zapas ''a jak się zgubię”, ''tu może być dużo niebezpiecznych pokemonów” i tak dalej.
Kiedy mijałem tabliczkę nie mogłem uwierzyć, że mam przejść taką odległość. To dużo, naprawdę dużo jak na jeden dzień. Postanowiłem, że rozbiję się gdzieś na noc, bez sensu próbować na siłę.
Rozglądałem się po wysokich trawach, widząc kontem oka główki wyskakujące tu i ówdzie. Zdałem sobie sprawę, jak mało wiem na temat tych pokemonów. Nigdy nie miałem naturalnego zainteresowania nimi, a w szkole nas o nich nie uczono. Dziwne, ale postanowiłem, że podroż to idealny moment, żeby to zmienić, chce przeskanować jak najwięcej pokemonów, wiedzieć więcej na ich temat.
Nagle przypomniałem sobie o tym, że mam wsunęła mi coś do tylnej kieszeni, zaciekawiło mnie to, sięgnąłem tam, ale zanim popatrzyłem co trzymam w zaciśniętej pieści, wypuściłem Raltsa.
- Mała, ogólnie twój wybór, ale ja nie lubię pokeballi - Schowałem kule do torby. - Szczególnie, że jesteś moim jedynym kompanem. Co ty na to? - Z nadzieją na pozytywny odzew pokemona, którym w tym wypadku byłoby zgodzenie się ze mną, otworzyłem dłoń.
Cała ta sytuacja była dla mnie niecodzienna, ale w sumie nic, co się ostatnio działo, takie nie było. Nie lubię długich pożegnań, chyba nikt nie lubi, prawda?
Kochałem ich, oczywiście, że tak, ale wyrosłem z bycia sentymentalnym, chociaż może nie tyle co wyrosłem, po prostu żyjemy w erze, gdzie mogę do nich zadzwonić w sekundę, zobaczyć w dwie. Rozstanie naprawdę nie było dla mnie aż tak wielkim problemem.
Wysłuchałem słów mamy, irytowały mnie, bo nie lubię jak ktoś mówi mi jak zły był w stosunku do mnie. W tym była także moja wina, nie wiem czemu ona to pominęła. Najchętniej chciałbym, mimo wszystko, zapomnieć o tym, co było i skopić się na przyszłości! Nie chciała źle, więc nie mogłem tego po sobie dać poznać. Przytuliłem ją równie mocno.
-Mamuś, tydzień to mało, a przede mną naprawdę dużo okazji na wygranie choćby jednej wstążki- powiedziałem z serdecznym uśmiechem na twarzy.
-Zadzwonię jak zrobię pierwszy krok w tamtym mieście, obcuję!- Obróciłem się na pięcie.Stojąc już w otwartych drzwiach, posłałem im całusa i wyszedłem. Popatrzyłem w niebo, zabrałem głęboki wdech, typowa filmowa scena. Postanowiłem nie wracać do wspomnień. Bylem bardzo stanowczy w swoich przekonaniach, droga numer 16 była zatem świetną opcją! Poprawiłem torbę i ruszyłem przed siebie.
Imię oraz Nazwisko postaci: Terence Clarke
Wiek z datą urodzenia: 17 lat (11.11.998r)
Miasto, region startowy: uum daje Ci tu wolną ręke, nie zależy mi specjalnie :D
Starter: Ralts
Cel podróży: nie ma jakiegos 'ultimate', fajnie byłoby odnaleźć go w trakcie podroży, takim pobocznym byłoby branie udział w pokazach.
Rodzina: Martha Clarke- Mama Terenca. 40 lat. Uprzejma kobieta. Bardzo troszczy się o swojego syna, tym bardziej, że straciła córkę. Z zawodu jest prezesem firmy przewozowej.
Eugeniusz Clarke- Tata Terenca. 40 lat. stanowczy, ale także kochający. Dużo nauczył Terenca, szczególnie w humanitarnych tematach, nauczył go patrzyć na świat czyimiś oczami. Z zawodu jest prawnikiem.
Rywal: nie
Informacje o nim: nope
Czy wyrażasz zgodę na sceny przemocy w przygodzie?: tak
Czy wyrażasz zgodę na sceny miłości w przygodzie?: tak
Czy wyrażasz zgodę na sceny seksu w przygodzie?: tak
Czy wyrażasz zgodę na wulgaryzmy w przygodzie?: tak
Jaki interesuje Cie rodzaj fabuły?: typowa przygoda, bez nacisku na cokolwiek
Pytania,propozycje: Chciałbym jedynie dużo realizmu w tej historii, chciałbym ją przeżyć. Nie oczekuje perfekcyjnego świata :'D
Opis wyglądu: Terence to wysoki chłopak, około 186 cm, szczupły. Ma jasną karnacje. Naturalnie jest jasnym blondynem, ale przefarbował włosy na biało, ponieważ podoba mu się estetyka, w której kontrast jest naprawdę mały między włosami a skórą. Ma wyraźne kości policzkowe. Najczęściej chodzi w rozpinanych, długich swetrach, które dosięgają do jego kolan, dość obcisłych spodniach i koszulkach z wyciętym dekoltem.
Opis charakteru: Przez to, co Terence przeżył w tak młodym wieku, uodpornił się na wiele bólu, niestety też na wiele radości. Stara się to jednak naprawić. Często bywa obojętny w stosunku do wielu rzeczy (co także jest konsekwencją 'uodpornienia się na ból'), stara się wszystko zawsze analizować zanim przystąpi do działania. Jest szczery, ale wybiera momenty w których szczerość jest odpowiednia, stara się wysztko obrać w słowa. Uważa się też za osobę empatyczną i uprzejmą.
Historia: Każda historia ma swój początek. Czy twoim domem jest śmietnik czy willa, jakoś do tego doszło. Brzmi jak prawda, której każdy jest świadom, ale nie do końca. Dużo osób ocenia efekt końcowy, zapominając o przyczynach. Przez całe życie, niestety, będziesz oceniany przez pryzmat skutku, a nie tego, co sprawiło, że podjąłeś taką decyzję.
Miałem siostrę- Delphi. Byliśmy niezwykle zgranym rodzeństwem, oboje otwarci na nowe przeżycia, znajomości. Na podwórku byliśmy lubiani, nic dziwnego, ponieważ oprócz charakterów, mieliśmy jedną cechę, której nie miał nikt inny w naszym otoczeniu, byliśmy bliźniakami. Każdy moment mojego życia, każda szczęśliwa i smutna chwila (choć wtedy było ich niewiele), dzieliliśmy razem. Byliśmy jak jedna istota, nie idealni, bo nikt nie jest, ale nie poddawaliśmy się.
Od urodzenia praktycznie robiliśmy wszystko razem, no może nie dosłooownie, ale to, co mogliśmy - razem. Nasi rodzice też traktowali nas sprawiedliwie; tyle samo pizzy, prezentów, uwagi. Bosko! Najfajniejsze było to, że nigdy nas nie ograniczali. Ja bawiłem się lalkami, ona autkami i odwrotnie, nigdy nie mieliśmy kolorów przypisanych do jednego z nas. To ważne, czuliśmy się równi.
Czasami planowaliśmy naszą przyszłość, nie było w niej mowy o byciu osobno, a co dopiero rywalami w jakimkolwiek aspekcie życia czy pracy. Byliśmy księżniczkami i książętami, malarzami i piosenkarzami, tajnymi agentami czy nianiami dla lalek Shosho. Chyba da się zrozumieć tutaj pewien wzór. Byliśmy kim chcemy.
Lata mijały, a my wciąż nie oddalaliśmy się od siebie o krok. Byliśmy tak blisko, że rodzice postanowili, że będą kupować nam jeden prezent na urodziny. Nie mieliśmy problemu z dogadaniem się, czy to było autko czy komputer, znaleźliśmy idealny sposób żeby się podzielić!
Rok szkolny się zaczął, nie był pierwszym jaki przeżyliśmy, ale wyjątkowym, poszliśmy do gimnazjum. Nasz pierwszy rok bycia (praktycznie) dorosłymi. Wtedy tak myśleliśmy. Oboje dostawaliśmy dobre oceny, ja nie miałem problemu z polskim czy angielskim, ona z biologią, chemią czy matematyką. Dni mijał, tworzyły się tygodnie, miesiące aż do 14 Kwietnia 2011-ego roku. Najgorszy dzień jaki można sobie wyobrazić, wiecie dlaczego? Bo był zwykłym dniem, nic się nie zmieniło od poprzedniego. Nic. Szliśmy do szkoły na ósmą, jak to często bywało. Ruch w tym czasie był (i ciągle jest) dosłownie zerowy. Biegliśmy, bo byliśmy prawie spóźnieni, nagle zobaczyłem, że mój but jest rozwiązany, "Mama zawsze mówi, że trzeba sznurować, bo się przewrócisz i rozbijesz nos" Pomyślałem. Zatrzymałem się, tylko ja, "Najpierw dwa kółeczka, potem zakręcam je..." Usłyszałem pisk opon. Nie podniosłem wzroku, nie patrzyłem w tamtą stronę. Dobrze wiedziałem co się stało. Nie było już jednej istoty. Byłem ja.
Nie pamiętam co stało się dalej. Jeden wielki chaos, zemdlałem, to chyba najlepsze co mogłem zrobić. Obudziłem się w moim domu, w pokoju, który niegdyś należał do mnie i Delphi. Dziwne, jak pozornie nic się nie zmieniło, ale czuć było niewypowiedzianą jeszcze żałobę wśród lalek, które tak często odwiedzały nas na naszych podwieczorkach. Domyślały się, że nie będzie kolejnego, nigdy.
Wiedziałem, że jak zejdę po schodach, będzie tam cała rodzina. Ciocia Bera, Wujek Milo, Markus - kuzyn, tak czy siak mniej niż się spodziewałem, ale nie miałem ochoty na rozmowę, ba, nie miałem ochoty patrzeć na kogokolwiek. Zszedłem. Spędziliśmy wtedy wieczór na szlochaniu i przytulaniu się, nic co by pomogło, ale czułem wtedy, że wypada tak robić i już.
Od pogrzebu, który odbył się tydzień później życie stało się prawdziwą torturą i ucieczką. Zacząłem pić i ćpać, zacząłem kraść, bo nie miałem pieniędzy na dragi. Oszukiwałem, starałem się nawet zaciągnąć do prostytucji, ale spanikowałem przed pierwszym klientem i uciekłem. Byłem w dołku, rodzice, którzy oczywiście starali się ze mną rozmawiać, tylko pogarszali sytuacje, wszystko ją pogarszało, choć zdawało się, że gorzej już być nie może. Poznałem wielu ludzi, którzy wtedy zdawali mi się być autorytetem, ale nie byli nikim więcej niż drug dealerami czy ćpunami. Poznałem tam Toniego. Wysoki, szczupły blondyn. Na twarzy miał wypisane „ćpun”, wiadomo jak to wygląda, z pozoru zmęczony, szara skóra, pełno ran... nie ma co dużo o nim mówić. Brał najwięcej ze wszystkich. Podczas jednego ze swoich „odpałów” chciał mnie zgwałcić. Wtedy postanowiłem nie zadawać się z nim. Nie wiem co się z nim stało, pewnie skończył na śmietniku, martwy od przedawkowania czy od czegoś takiego.
Pewnego pięknego, deszczowego dnia (uważałem ten dzień za piękny, bo zdawało mi się, że mnie rozumie, że opłakuje ze mną Delphi) postanowiłem, że łatwo będzie po prostu to skończyć. Miałem dość czucia się niepewnie, pusto, bezradnie i tak dalej. Lista mogłaby być naprawdę długa. Przygotowałem wszystko, to znaczy list połączony z testamentem. Lina była już zapleciona i przywieszona do haczyka, który wbity był w sufit (mieliśmy tam hamak). Podstawiłem krzesło, stanąłem na nim, zakładam obrożę i wieszam się. Zaczynam się dusić "To nie tak miało wyglądać" pomyślałem. Zacząłem panikować, chciałem się uwolnić, ale nie wiedziałem jak. Nagle, niesamowita rzecz, cud, dzieje się tak szybko. Przez okno wlatuje czarny ptak, odcina linę i wylatuje. To zwierze zbiło szybę, to nie był przypadek. Leżę chwile na ziemi, ledwo przytomny, słyszę kroki rodziców biegnących po schodach, pamiętam moją myśl "będę żył." zaraz po niej zemdlałem.
Obudziłem się w łóżku szpitalnym, nie mogłem się za bardzo ruszać, ponieważ przywiązali mnie do łóżka, a raczej moje ręce, żeby nic głupiego nie przyszło mi do głowy. „Zrozumiałe” pomyślałem. Leżałem tak jeszcze z piętnaście minut, a przynajmniej tak mi się wydawało, ale czas mija bardzo subiektywnie, jeżeli nie mamy czym go ograniczać, więc mogło być dłużej, mogło być krócej, kto wie. Nagle weszli moi rodzice z pielęgniarką.
Byli źli, ale też przestraszeni, tak blisko straty swojego drugiego dziecka, nie mogę wyobrazić sobie jak się czuli. Nasze relacje wtedy osiągnęły tak zwany „rock bottom” . Nie odezwali się ani słowem.
-Będziesz wysłany na terapię – Przerwała tę niezręczną ciszę pielęgniarka. - Standardowy proces, który trzeba odbyć po próbie samobójczej. - Zapanowała cisza w pokoju. Pewnie rozmawiali o tym przed wejściem tu. Rodzice nie mieli odwagi mi tego powiedzieć, pewnie dlatego, że zdawało im się, że ich nienawidzę, co mijało się z prawdą, ale też nie miałem ochoty na prostowanie tego nieporozumienia.
-Dobrze – odpowiedziałem, prawie pewny, że nikt nie spodziewa się tak szybkiej i spokojnej odpowiedzi. - Mam dość czucia się tak źle, jak czuję się teraz. Czas na zmiany.
Musiałem zostać przez kilka dni w szpitalu, żeby poobserwowali czy wszystko w porządku z moimi kręgami szyjnymi, czy wszystkie rany się goją itp. itd.
Zbliżał się ten moment, kiedy miałem pójść na moje pierwsze spotkanie z terapeutką/psychologiem/psychiatrą, you name it. Nie wiem czym właściwie. Oglądam się w lustrze, patrzę na moje siniaki, małą bliznę w okolicach jabłka Adama. Jedyne widoczne pozostałości po tym horrorze, w którym zagrałem główną rolę. Wtedy zawołała mnie mama, mówiąc, że czas już na nas, odwoziła mnie. Spokojnie zszedłem po schodach, popatrzyłem na nią i wymusiłem uśmiech.
-Chodźmy. - Zabrałem torbę z krzesła i wyszedłem.
Pomieszczenie w którym znajdował się gabinet było dość małe. Kilka regałów z książką przytuloną do następnej i następnej. Brązowe, lekko zdobione ściany, przy suficie mające ornament girlandowy. Sklepienie pseudo krzyżowo-żebrowe (pseudo, bo była to na tyle nowa budowla, że sklepienia te nie były potrzebne, miały jedynie cel ozdoby całego wnętrza, co robiły bardzo dobrze). Czułem się jak w filmie, Pani Doktor kazała mi położyć się na takiej śmiesznej kanapie, która przypominała te rzymskie czy tam greckie, ona natomiast usiadła na wygodnie wyglądającym fotelu, który znajdował mniej-więcej na poziomie mojej głowy.
Opowiedziałem jej wszystko, nie ograniczałem się, w jakiś sposób nie czułem potrzeby ukrywania czegokolwiek przed nią, to chyba dobrze. Płakałem, śmiałem się, a ona w ciszy notowała wszystko, nie przeszkadzając mi ani razu. Kiedy skończyłem, ona wstała, podała mi rękę, pomogła wstać i powiedziała, że to koniec zajęć na dziś. Zdziwiłem się, ale przytaknąłem. Usiadła na biurku patrząc na swoje notatki, a zanim wyszedłem, podniosła głowę i powiedziała do mnie spokojnym głosem „jutro o tej samej porze.”, dodając uśmiech. Odwzajemniłem go i wyszedłem.
Tak mijały zajęcia a z nimi dni. Ja i Judy (bo tak nazywała się moja pani psycholog) dogadywaliśmy się naprawdę dobrze, po jakimś czasie zostaliśmy naprawdę dobrymi przyjaciółmi. Sprawiła, że moje relacje z rodzicami się poprawiły, że ja się lepiej czułem, śmiałem się pierwszy raz od dobrych pięciu lat. Często rozmawialiśmy o naszym zamiłowaniu do podróży. Oboje je kochaliśmy, poznawać rożne kultury, smaki, ludzi. Pytała mnie, czemu ja w nią (podróż) nie wyruszę, „przecież jesteś młody” mówiła (pomijając, że Judy była maksymalnie 6 lat ode mnie starsza) „Masz naprawdę wielką okazje do podróżny po całym świecie!”. Nie mogłem się z nią nie zgodzić, brakowało mi natomiast odwagi, w końcu zaznałem odrobinę szczęścia, nie chciałem go od tak tracić, licząc, że znajdę nowe gdzieś indziej.
Pewnego razu poszliśmy na pokazy pokemonów. Usiedliśmy w przednich rzędach, w jednej ręce cola w drugiej popcorn, znowu rozmawialiśmy, cały czas rozmawialiśmy. Kiedy konkurs się zaczął, wszyscy krzyczeli z wrażenia, właściwie cały czas. Fakt, było to ładne, ale bez przesady, mocno nadmuchane. Było bardzo głośno, nic praktycznie nie słyszałem, więc kiedy spojrzałem na Judy i zobaczyłem jak kaszle, nie mogłem nic podejrzewać, nie do momentu, w którym osunęła się z krzesła i upadła na ziemię. Zabrała ją karetka, całe pokazy trzeba było na chwile przerwać, ale to mnie nie obchodziło. Okazało się, że Judy ma nowotwór złośliwy, raka płuc. Odwiedzałem ją codziennie, pomimo swojego stanu, nie traciła humoru, miłości czy radości z życia. Codziennie, małymi kroczkami, godziłem się z faktem, że kiedyś jej zabraknie. Zmarła dwa miesiące od momentu pokazów.
Dotknęła mnie ta śmierć, oczywiście, że dotknęła, ale tym razem postanowiłem spełnić nasze marzenie. Poinformowałem rodziców o tym, że chcę wyruszyć w podróż po regionach wygrywając pokazy pokemon. Nie wiem czy byli co do tego przekonani, ale głównie chcieli mojego szczęścia, a wiedzieli, że robiąc to spełnię siebie. Dostałem w spadku po Judy pokeball, a w nim Raltsa, którego udało mi się już wcześniej poznać. Przed wyjazdem rodzice dali mi pięć kul na pokemony, trochę pieniędzy i pokedex. Założyłem torbę na ramie, przytuliłem rodziców, podziękowałem i obiecałem, że będę się odzywał, odwróciłem się i otworzyłem drzwi. Ostatni, głęboki oddech przed krokiem w nową przyszłość był naprawdę magiczny. Przepełnił mnie jakby nadzieją i szczęściem. Z Raltsem przy moim boku rozpocząłem nowy rozdział w moim życiu. Nie ma w nim Delphi i depresji, która tak ochocza o pięciu lat wchodziła w każdy zakamarek mojej egzystencji. Jestem ja i moje dobro, które jeszcze muszę odnaleźć, ale każda historia ma swój początek. To początek mojej.
Rodzina: Martha Clarke, Mama Terenca. Uprzejma kobieta. Bardzo troszczy się o swojego syna, tym bardziej, że straciła córkę. Z zawodu jest prezesem firmy przewozowej.
Eugeniusz Clarke, Tata Terenca, stanowczy, ale także kochający. Dużo nauczył Terenca, szczególnie w humanitarnych tematach, nauczył go patrzyć na świat czyimiś oczami. Z zawodu jest prawnikiem.
Pokemony:
Ralts Poziom: 5
Typ: Ewolucja:Ralts (lvl20) -> Kirilia (lvl30) -> Gardevoir
Ataki:
Growl, Dazzling gleam (Special move)
Charaket i historia:
Poznałem tę Ralts na zajęciach z Judy. Jest bardzo przyjaznym pokemonem. Uprzejma dla każdego, ale przywiązuje się tylko do tych najbardziej zaufanych. Jest bardzo wierna i kochająca. Odda życie za kogokolwiek kogo uznaje za przyjaciela. Dostałem ją w spadku po mojej przyjaciółce - Judy.
Umiejętność: Synchronize - Kiedy Pokemon zostaje podpalony, zatruty lub sparaliżowany, status przeciwnika zmienia się na taki sam. Jednak, jeśli przeciwnik jest typu ognistego lub posiada umiejętność Water Veil - nie może zostać podpalony. Trująace, stalowe i odporne na truciznę Pokemony nie mogą zostać zatrute. Przeciwnik z umiejętnością Limber - nie może zostać sparaliżowany. Dodatkowo, jeśli Pokemon jest na pierwszym miejscu w drużynie, istnieje 50% szans, że napotkane Pokemony będą miały tę samą co on naturę.
Trzyma:
-
Design by Did, Yuki & Daisy7.Only for Pokemon Crystal
Wszystkie prawa zastrzeżone./All rights reserved. Copyright 2014 by Daisy7.
Pokemon Crystal launched 2011-03-23.
Temat: 
| 
| 
ania.daisy7
38162565
