Cóż, nie powiem, nowa wyspa była dla mnie czymś niezwykle fascynującym, jednak fakt, że unosiła się na wodzie... Miałem jej już po trosze po dziurki w nosie. Kiedy znajdę jakiś stały ląd?
Ale wracając do Iron Island. Postanowiłem się tutaj zaciągnąć, bo podobno można było co nieco zarobić. Nie, żeby przydała mi się kasa, ale może znajdę kiedyś ląd, gdzie będę mógł ją wydać? Poza tym miałem okazję porozmawiać z innymi ludźmi, a to jak dotąd nie zdarzyło się chyba nigdy... W każdym razie nie mogłem zabrać ze sobą Nekro. Ktoś musiał pilnować wyspy.
Tak więc czekałem na... w sumie nie wiadomo co. Naszykowałem latarkę, aby oświetlić sobie drogę, gdy już będziemy mieli wyruszyć.
Pomimo pewnych braków wiadomości na temat łapania pokemonów udało Ci się wygrzebać balla i powiększyć go do normalnych rozmiarów. Tak, to nie mogło być zbytnio skomplikowane, prawda? Schyliłaś się nad prawie że omdlałym stworkiem i dotknęłaś jego główki kulką. Czerwona poświata pochłonęła Vulpixa do środka, a Pokeball wypadł z twojej dłoni, targany silnymi drgnięciami. Po chwili jednak wszystko ustało i ball zastygł nieruchomo w miejscu.
- Gratulacje, złapałaś swojego pierwszego Pokemona! - powiedział podekscytowany Christopher. Przeżywał to tak, jakby to on wszedł właśnie w posiadanie nowego stworka. Sięgnęłaś szybko po kulkę leżącą na ziemi, gdy spostrzegłaś się, że Cubonek zamachiwał się swoją kością tuż przy niej. Czyżby chciał rozpocząć naukę gry w golfa? - Chyba powinniśmy się zbierać. Vulpix zabrała nam sporo czasu, niedługo powinniśmy spotkać się z chłopakami pod murem - oznajmił ciemnowłosy, spoglądając na zegarek zawieszony na nadgarstku.
Nie za bardzo podobała mi się wizja jedzenia takiej rybki, ale dla świętego spokoju przyznałem kotowi rację. Niech ma i się cieszy. Ja bynajmniej nie zamierzałem zjadać czegoś innego oprócz Magikarpa czy jakiegoś Feebasa. No chyba, że nadejdą cięższe czasy, wtedy będę musiał się przestawić.
Nie rozumiałem, czego stworek ode mnie chciał. Już podziękował, czego jeszcze tutaj szukał?
- Mam lepszy pomysł. Porozmawiaj z nią i dowiedz się, czego chce - jak dobrze było mieć przy sobie gadającego kota, który rozumiał także język pokemonów. Życie pomimo swoich niedogodnień było o wiele prostsze.
- Jestem Caroline. Nie mam żadnych pytań, możemy zaczynać - odpowiedziałam, sięgając po jednego z balli. Cress wystawił jakąś małpkę, pominę już to, skąd wyciągnął jej kulkę, skoro był w samych kąpielówkach...
- Frillish, liczę na ciebie! To będzie nasza pierwsza wspólna walka, wierzę, że dasz z siebie wszystko. Na sam początek zacznij od Mist, aby przeciwnik nie zaskoczył nas jakąś zmianą statystyk. Następnie użyj Shock Wave, które ze względu na typy powinno go zaboleć. Po uniku jego ataku postaw na Absorb, aby trochę się podleczyć. Na sam koniec zaatakuj jeszcze raz Shock Wave. Pamiętaj o unikach, możesz lewitować nad wodą a w razie potrzeby schować się pod jej taflą
Bubbie poradziła sobie bardzo dobrze, tak jak przewidywałem. Już po chwili na brzegu mieliśmy stos ryb, które trzeba było wypatroszyć i usmażyć... Jeżeli nie zdecyduję się ich jeść na surowo, to przyjdzie nam robić je cały dzień...
- Dzięki, zdarza mi się czasem - odpowiedziałem, wyraźnie zadowolony z poprawy humoru Nekro. Zdecydowanie bardziej wolę go nie marudzącego na wszystko, co się rusza. Kiedy zwrócił moją uwagę na rybę wyróżniającą się spośród Magikarpów, podszedłem do niej zaintrygowany. Ja również nigdy takiej nie widziałem i szkoda mi było przeznaczać ją na posiłek.
- Wybacz, ale nie dowiesz się dzisiaj, jak smakuje - powiedziałem, łapiąc ją szybko na ręce i wyrzucając na brzeg, do wody, bez której nie mogła oddychać. Mam nadzieję, że nie ucieknie od razu, bo zaciekawiła mnie, a nawet tego czarnucha.
Nekro jak zwykle był poirytowany, ale nagada się i mu przejdzie, jak zawsze. Dlatego pokiwałem też na jego słowa z politowaniem i nie zwlekając dłużej, udałem się na łowienie. Pięć ryb w pół godziny to jak dla mnie dobry wynik, ale oczywiście mojego opiekunowi coś nie pasowało. Powinniśmy się cieszyć, że mogliśmy tutaj zawsze złowić coś na obiad pomimo tego, że tyle ryb zniknęło z wody właśnie w tym miejscu. Odetchnąłem jedynie i złapałem za pokeball należący do wielorybicy.
- Spokojnie, wcześniej o tym pomyślałem. Bubbie, potrzebna nam twoja pomoc. Zejdź pod wodę i nałap do swojej buzi jak najwięcej ryb, a później wyrzuć nam je wszystkie na brzeg - poprosiłem o pomoc Wailmer, czekając na efekty. Powinna szybko się z tym uwinąć, co spodobałoby się w końcu Nekro. Gdy złapała już ryby, trzeba było zabrać się do ich czyszczenia i usmażenia na ogniu. W końcu na plecach Bubbie nie rozpalę ogniska, aby je przygotować na świeżo. Ona będzie je tylko przechowywała w swojej buzi.
Ale ty nic nie zrobisz bez wyraźnego polecenia leniu :<
----------------------------
Konami próbował załatwić to w pokojowy sposób, ale jak widać się nie powiodło. Ktoś w ogóle spodziewał się innego efektu? Bo ja nie. W każdym bądź razie mężczyzna miał swoją kolej i do akcji wkroczyła Vulpix. O dziwo maluch uniósł łapki w celu poddania się. Jaki miałby w tym cel? Jakoś nie potrafiłam mu uwierzyć. Skoro zaatakował mnie raz a teraz również ciemnowłosego, to na pewno nie będzie się wahał zrobić tego ponownie.
- Tak szybko się podajesz? Dlaczego? Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że skoro znaleźliśmy twoją kryjówkę, to będziemy musieli zwrócić te rzeczy ich właścicielom? - zalałam go pytaniami, chcąc uzyskać na nie odpowiedzi, chociaż mogło to nie być takie łatwe z oczywistych powodów. Jednocześnie kazałam Vulpix zachować wszelką uwagę i w razie czego szybko reagować.
Wyruszenie w podróż było czymś przełomowym w moim dotychczasowym życiu. Co prawda mogliśmy trafić na wiele przeciwności i niebezpieczeństw, ale także znaleźć nowy dom i przeżyć niesamowite przygody. Pytanie Nekro było dość trafne, zwłaszcza ze nie wiedzieliśmy, ile będziemy dryfować na oceanie. Nasze zapasy były jednak dość skromne, coby nie ukrywać. Nie mieliśmy skąd brać jedzenia i jeżeli udało mi się wyłowić jakiegoś Magikarpa, to jego mięso było prawdziwym rarytasem. Tak to pozostawały nam jeszcze owoce z drzew, których niestety z roku na rok ubywało. Podobno na początku było inaczej i co rusz z wody można było wyłowić puszki z żywnością, jednak ta była zanieczyszczona przez rozkładające ciała, których z kolei pozbywały się drapieżniki. Z czasem niestety "paczki" z dna się skończyły i trzeba było radzić sobie samemu. Między innymi dlatego podziwiam tego kota.
- Obawiam się, że nie starczy nam ich na długo. Owoce będziemy musieli zjeść dość szybko, aby się nie popsuły, a na grzbiecie Wailmer nie rozpalimy ogniska, aby upiec rybę. Musimy chyba znaleźć inny sposób na głodowanie na środku oceanu - podzielilem się z Nekro moimi spostrzeżeniami, mając nadzieję, że będzie potrafił mi coś doradzić. W końcu to on zawsze był mózgiem w naszej dwuosobowej drużynie.
Formularz Link do Karty Postaci:http://pokemoncrystal.jun...p?p=52880#52880 Przydupas:Nekro! Informacje o przydupasie: Jest czarnym kotem, który był przy Nathanie od małego. Tak właściwie sam chłopak nie pamięta, skąd zwierzę się przybłąkało - było z nim przez całe życie. Nie należy już do najmłodszych, a świadczy o tym fakt, że doskonale pamięta czasy sprzed potopu. Sam fakt, że występuje w świecie zamieszkiwanym przez pokemony jest niezwykły, a gdy doda się do tego zdolność porozumiewania się ludzką mową, tworzy się jedyny w takim rodzaju kot. Czarny czworołap jest niezwykle przywiązany do swojego ludzkiego przyjaciela, w pewnym sensie zastępuje mu nawet rodziców, których chłopak zresztą nigdy nie poznał. Jeżeli będzie taka potrzeba, to stanie na wysokości zadania, aby ochronić Livingstone’a, choć jako kot niezbyt wiele może.
Seksowna królowa demonów *wróg*: Nie ma! Ale pewnie zawsze znajdzie się jakiś dzikus.
Informacje o niej: ---
Idea przygody: Zwiedzenie zniszczonego świata po potopie, próba odnalezienia prawdziwej rodziny, może znalezienie jakiegoś zakątka nie zniszczonego przez katastrofę?
Region i mur, z którego wyruszasz: Chcę Urobos! Wszystkie mury padły, gdzieś na oceanie xd
Pora roku: Wczesne lato.
Rok rozgrywki: Bliżej nieokreślony.
Ulubione typy pokemonów: Water~! Bug! Ice! Ghost!
Znienawidzone typy pokemonów: Ground, Steel, Fight ;x
Ulubione Pokemony *z 10*: Eevee, Hydreigon, Torterra, Swampert, Pidgeot, Snorunt, Mantine, Cloyster, Aurorus, Azumarill, Poliwrath.
Znienawidzone Pokemony: Spritzee, Snorlax, Jynx, Clefable, Bergamite, Klefki, Barbaracle.
Czytałeś regulamin?: Tag.
Nazwisko Mirajane?: Strauss.
Orientacja w terenie?: Słaba xd wszędzie praktycznie woda, nie wymagaj ode mnie takich rzeczy. D:
Czy zezwalasz na krew w przygodzie?: Tak! Chcę morze krwi!
Nie ma hentaiów zboczeńcu ;-; Z bólem serca, ale się obędę D:
Zgadzasz się na wątki poza pokemonowe?: No raczej, nie inaczej *q* chcę demony! I wampiry!
Jakieś prośby?: Chcę dostać kiedyś ogon i zwiedzić świat pod wodą~! I fajnie by było znaleźć jakąś podwodną utopię. No i mam nadzieję, że nie potrzebuję Surf, żeby pływać na moim wielorybie, bo to będzie trochę lipa. .-.
Nathan Livingstone Data urodzenia (wiek): 23.08.xxx (18 lat)
Profesja: Trener
Profesja poboczna: Hodowca
Team: Brak
Towarzysz:
Nekro - jest czarnym kotem, który był przy Nathanie od małego. Tak właściwie sam chłopak nie pamięta, skąd zwierzę się przybłąkało - było z nim przez całe życie. Nie należy już do najmłodszych, a świadczy o tym fakt, że doskonale pamięta czasy sprzed potopu. Sam fakt, że występuje w świecie zamieszkiwanym przez pokemony jest niezwykły, a gdy doda się do tego zdolność porozumiewania się ludzką mową, tworzy się jedyny w takim rodzaju kot. Czarny czworołap jest niezwykle przywiązany do swojego ludzkiego przyjaciela, w pewnym sensie zastępuje mu nawet rodziców, których chłopak zresztą nigdy nie poznał. Jeżeli będzie taka potrzeba, to stanie na wysokości zadania, aby ochronić Livingstone’a, choć jako kot niezbyt wiele może.
APARYCJA: Życie w takim świecie jest wyczerpujące i wymagające. Nathan jest dość wychudzony ze względu na to, że nie może sobie pozwolić na syte posiłki, ale dzięki wieloletnim treningom i różnym wyprawom, które odbył, wyrzeźbił swoją sylwetkę na dość wysportowaną. Osiemnastolatek jest wysokim brunetem, bowiem mierzy całe 190 centymetrów. Barwę jego oczu jest raczej trudno określić - raz są w kolorze złota, a innym razem zupełnie czarne, niczym dwa węgielki. W dużej mierze ma na to wpływ pewnie światło, jednak chłopak nigdy się tym nie przejmował. Ogólnie niezbyt dbał o swój wygląd, bo nie miał ku temu wyraźnych celów - w końcu żył w zupełnym odosobnieniu, a więc nie miał dla kogo dobrze wyglądać. Wracając na chwilę do jego włosów, starał się je regularnie przycinać, jednak nie miał jakichś wybitnych zdolności fryzjerskich - obcinał się tak, aby było mu dobrze. Z natury były sztywne, więc chłopak nie musiał stosować żadnych specyfików, po prostu same odstawały na różne boki. Ma jasną karnację jak na klimat, w jakim przebywał oraz fakt, że większość swojego czasu spędzał na dworze, a tym samym na słońcu.
Przechodząc do jego ubioru, nigdy nie miał określonego stylu. Chodził głownie w tym, co udało mu się znaleźć po szczątkach dawnej cywilizacji. Większość rzeczy była oczywiście zniszczona, ale nieraz udało znaleźć się coś nadającego do ubrania. Niekiedy zakładał jakiś wytarty T-shirt, a innym razem jakąś luźną koszulę. Wolał chodzić w wygodnych spodniach dresowych, które nie krępowały jego ruchów, chociaż dżinsami też nie pogardził. Na nogach nosił zwyczajne trampki, które niestety dość często były przemoknięte ze względu na wszechogarniającą go wodę. Na chłodniejsze dni zarzucał na siebie czerwoną skórzaną kurtkę, która pomimo swoich lat nieźle się trzymała.
CHARAKTER: Nathan nie jest złożonym człowiekiem. To raczej prosty chłopak, który został zahartowany przez świat, w jakim przyszło mu żyć. Jest samowystarczalny, gdyż zawsze musiał sobie radzić sam i jedyną pomocą mógł mu służyć Nekro, chociaż wiadomo, że jako kot nie we wszystkim mógł się przysłużyć. To właśnie od niego nauczył się wielu podstawowych czynności, jak czytanie, pisanie czy nawet pranie ubrań. Kot nigdy jednak nie chciał mu zdradzić, skąd wie o tych wszystkich rzeczach. Osiemnastolatek z zafascynowaniem słuchał przy wieczornych ogniskach opowiadań o starym świecie, kiedy to woda jeszcze wszystkiego nie zniszczyła, ale oczywiście zawsze wymigiwał się od opowiadania historii związanych z nim samym. Nathana zawsze zastanawiało, jak wcześniej żył jego przyjaciel, jednak nigdy nie naciskał. Wyznawał zasadę, że jeżeli sam będzie mu się chciał z czegoś zwierzyć, to prędzej czy później przyjdzie do niego pogadać. Wobec zwierzaka chłopak był bardzo miły, był jego jedynym przyjacielem i zarazem rodziną. Można powiedzieć, że brunet niewiele myśli przy podejmowaniu decyzji, woli raczej iść na żywioł, niż wszystko na chłodno analizować. Żyje z dnia na dzień, nie spiesząc się z żadnymi czynnościami, gdyż doskonale wiedział, że jeżeli jednego dnia ich nie zrobi, to zawsze będzie miał do dyspozycji kolejne.
Jego stosunek do pokemonów jest różny. Głównie zależy to od gatunku, z jakim przyjdzie mu się spotkać. Potrafi rozpoznać zamiary pokemonów wobec niego, dzięki czemu po spotkaniu wychodzi raczej bez szwanku. W stosunku do Wailmer jest praktycznie taki, jak do Nekro. Jest jego najbliższą przyjaciółką i nigdy nie pozwoli, aby stała jej się krzywda.
Nigdy nie spotkał żadnego człowieka i nie do końca wie, jak mógłby się zachować w stosunku do takiego osobnika, ale Nathan wcale nie jest głupi i rozumie, że tą katastrofę mógł przetrwać jeszcze ktoś oprócz niego. Jest ciekawy świata i tajemnic, jakie przed nim skrywa, więc chętnie wyrusza ku nowym wyzwaniom.
HISTORIA: Na pozór zwyczajny, niczym niewyróżniający się od innych dzień zaczął żyć własnym życiem. Ludzie budzili się do pracy, szkół oraz domowych zajęć, nie zdając sobie sprawy z tego, co ich czeka. W jednym z domów w centrum małej wioski młoda kobieta została właśnie wybudzona przez płacz małego dziecka. Jej męża dawno nie było już w domu, zaczynał pracę jako meteorolog wczas przed innymi. Ciemnowłosa podeszła do łóżeczka, w którym kwilił malutki, pyzaty chłopczyk. Uniosła go delikatnie na swoich ramionach i z uśmiechem na ustach zaczęła go lekko bujać. Ruszyła z nim do kuchni, na chwile zatrzymując się przy drzwiach przeciwległego pokoju, do którego po cichu zajrzała. Spała w nim dziewczynka o blond włosach, może trzy albo cztery lata starsza od niemowlęcia. Na twarzy matki ponownie pojawił się ciepły uśmiech, po czym opuściła po cichu sypialnię córki i udała się tam, gdzie pierwotnie miała się udać - do kuchni.
Rodzina południe spędziła spokojnie. Lucy (bo tak miała na imię dziewczynka) spędzała czas na bawieniu się z czarnym kotem, którego niemiłosiernie ciągnęła za ogon, a ten pomimo bólu ani razu jej nie drasnął swoimi pazurkami. Zwierzę wyglądało dość dziwnie, gdyż nie przypominało żadnego z pokemonów, które znali ludzie. Rodzice dzieci zaspokajali ciekawskich sąsiadów wiadomością o tym, że to unikalna odmiana Persiana, choć oczywiście prawda była zupełnie inna. Ludziom jednak takie zapewnienia starczały. Matka właśnie usypiała niemowlę w kołysce przy otworzonym oknie, gdy do domu wparował bez uprzedzenia wysoki mężczyzna w białym kitlu. Spojrzał na swoją żonę ze strachem w oczach i przemówił, nie zważając na to, że jego synek właśnie próbował zasnąć:
- Amelie, pakuj dzieci, musimy się stąd wynosić - oznajmił poważnym tonem, na co małżonka zrobiła zdziwioną minę. Jej mąż nigdy nie był aż nadto poważny, był raczej spokojnym duchem. Mimo to postanowiła zignorować jego rozporządzenie i dalej usiłowała uśpić malucha.
- Zwariowałeś? Nathan właśnie miał iść na poobiednią drzemkę. Patrz, co narobiłeś - powiedziała uniesionym tonem, kiedy niemowlę przebudziło się i zaczęło płakać. Jemu też widocznie nie podobało się to, że ktoś próbuje zakłócić jego sen.
- To nie są żarty! Odkryłem bardzo dziwną anomalię pogodową, której jeszcze nigdy w życiu nie widziałem. Nad naszą wioską i całym regionem zbierają się ogromne chmury burzowe, z których nie wróży nic dobrego. Nie ma czasu do stracenia! Nie rozumiesz, że grozi nam zalanie? Nie możemy tutaj zostać! - usiłował przetłumaczyć żonie do rozsądku. Ta, widząc przerażenie w jego oczach, potraktowała sprawę poważnie. Złapała za torby i zaczęła pakować najpotrzebniejsze rzeczy, trzymając synka na jednej ręce. Jego siostra i pupil byli zdziwieni całą tą sytuacją. Dziewczynka mało zrozumiała z rozmowy rodziców, za to kot zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. Głowa rodziny wybiegła z domu, oznajmiając, że musi powiadomić stację badawczą o swoim odkryciu. Jego żona była oczywiście temu przeciwna, gdyż wolała, aby został z rodziną, jednak ten musiał spełnić swoje obowiązki.
Na dworze pogoda ze słonecznej szybko zamieniła się na deszczową. Czarne chmury całkowicie spowiły błękitne niego, a z nich zaczęły padać grube krople deszczu. Mężczyzna miał rację co do jednego - nie jest to naturalne zjawisko. Inaczej wyryliby je kilka dni wcześniej i zdążyli przygotować wstępne prognozy. Wiadomości nachodziły z całego świata. Wszędzie panowała paskudna pogoda, a deszcz coraz bardziej się nasilał. Nie było miejsca na świecie, w którym nie występowałyby opady. Wszyscy zaczęli panikować. Jeżeli dalej tak będzie, poziom wody znacznie wzrośnie i zaleje całą planetę. Oczywiście, mieli rację. Brzegi rzek były za słabe, aby utrzymać wodę w swoich korytach. Morza zalewały plaże, a ogromne, kilkumetrowe fale powstawały na środkach oceanów i sunęły ku lądowi, aby zupełnie go zalać.
Amelie wybiegła razem z dziećmi i kotem na zewnątrz, z dwoma torbami przy sobie. Nie mogła dodzwonić się do męża, gdyż nie było zasięgu przez tą pogodę. Postanowiła odstawić dzieci w bezpieczne miejsce i poszukać ukochanego na własną rękę. Ruch był tamowany, więc nie było mowy, aby przedarła się gdzieś autem. Postanowiła udać się szybko na górę, pod którą była zbudowana wioska. Musiała wejść na tyle wysoko, aby mieć pewność, że dzieci będą bezpieczne. Wchodzenie z dwójką dzieci i bagażem nie było łatwe, ale w końcu udało dotrzeć się im do płytkiej groty, w której o dziwo był materac, porozwalane kartony i wyznaczone miejsce na ognisko. Widocznie jakiś bezdomny musiał tutaj przez chwilę stacjonować, jednak od bardzo dawna nikogo tutaj nie było, chociażby patrząc na obecny stan ogniska. Położyła Nathana na materacu grubo owiniętego w ubranka, aby nie zmarzł. Lucy usiadła przy nim, a kota prosiła o to, aby popilnował dzieci. Wiedziała, że może mu zaufać. W końcu był bardzo inteligentnym stworzeniem i nieraz już opiekował się dzieciakami. Kobieta wybiegła natychmiast na zewnątrz, znikając za ścianą. Dziewczynka nie mogła jednak pozwolić jej samej iść i wybiegła za nią. Nim Nekro zdążył ją powstrzymać, ta znikła już podobnie jak jej matka. Nie mógł nic na to poradzić, w końcu nie mógł zostawić niemowlęcia na pastwę losu, a dziewczynka powinna dogonić mamę, skoro udała się zaraz za nią. Mimo wszystko nie mógł pogodzić się z tym, że nie mógł dotrzymać słowa Amelie. Miał nadzieję, że uda im się uratować, nim woda całkowicie zaleje powierzchnię.
Mijały minuty, godziny, dni. Świat zupełnie ucichł, a słyszalne były tylko dźwięki padającego deszczu. Woda podniosła swą powierzchnię, zrównując z ziemią wszystko, co stało jej na drodze. Wiele ciał zostało na samym dnie nowego, wielkiego oceanu. Natura nie oszczędziła także pokemonów, których bardzo dużo zginęło w tej katastrofie. Tymczasem w grocie Nekro cały czas nie tracił nadziei na to, że jego opiekunom udało się uratować. Może schowali się gdzieś indziej i została im odcięta droga powrotu? Tak czy inaczej, musiał opiekować się maluchem. Wiedział jednak, że i na nich w końcu przyjdzie pora. Woda wkradała się już do ich schronienia, a wielka fala zmierzała powoli w ich kierunku. Znalazł wcześniej w torbie pozostawionej przez Amelie pokeball, w którym doskonale wiedział, co się kryje. Widocznie jego opiekunka była przygotowana i na taką okazję. Turlnął kulkę i nacisnął łapą na przycisk na środku, a po chwili na zewnątrz zmaterializował się mały wieloryb, który doskonale znał kota. Wytłumaczył szybko, co się stało i co musi dla nich zrobić. Pokemon wystawił swój długi język i połknął dwójkę, a ogromna fala zmyła go z powierzchni wody…
~~17 lat później~~
Młody chłopak siedział na małej wysepce, która niegdyś była szczytem średniej wysokości góry. Właśnie oglądał zachód słońca, wpatrując się w zniszczone szczyty budynków, za którymi chowało się słońce. Było to jego ulubione zajęcie zaraz po słuchaniu opowieści, które słyszał od Nekro podczas zasypiania. Pogłaskał czarnego kota, który wygodnie rozłożył się na jego kolanach. Jego sierść delikatnie zjeżyła się pod jego dotykiem.
Staruszku, lepiej porządnie się wyśpij, bo jutro wyruszamy w drogę. Nic nas tutaj już nie trzyma - odezwał się ciemnowłosy, biorąc zwierzaka na ręce i kierując się z nim w stronę drzewa, na którym miał prowizoryczne schronienie. Czuł ekscytację, ale także pewien smutek. Był w tym miejscu od zawsze i mimo wszystko przywiązał się do niego, a teraz miał je opuścić prawdopodobnie na zawsze. Ułożył się wygodnie na grubym, zniszczonym przez czas kocu i jeszcze przez chwilę patrzał przez okno domku. Tak. Już jutro wyruszy na swoją największą przygodę, jaką do tej pory przeżył.
RODZINA: Nie posiada nikogo oprócz Nekro i Wailmer, których traktuje jako najbliższe swemu sercu osoby.
POKEMONY
BUBBIE Poziom: 7
WAILMER (40lvl) -> WAILORD
Ataki: Splash, Growl, Aqua Ring, Water Gun, Clear Smog Charakter i historia: Bubbie przed zalaniem całego świata należała do Amelie, mamy Nathana, chociaż on o tym nie wie. Wielorybica jest wobec niego nadopiekuńcza i nie nadal nie zdaje sobie do końca sprawy z tego, że niemowlę, które kiedyś podróżowało w jej buzi, teraz jest dorosłym mężczyzną. Ma również dobre stosunki z Nekro, którego uważa za bardzo odpowiedzialnego kota, który uratował życie Nathana. Samica uwielbia długie podróże wodne, zarówno na powierzchni jak i pod. Zalanie całego świata dało jej możliwość częstszego przebywania na zewnątrz pokeballa, jednak lubiła ludzi i żałuje, że większość z nich umarła. Niezbyt przepada za walkami, ale w obliczu zagrożenia potrafi zadbać o siebie i swoich towarzyszy.
Umiejętność: Pressure - stworek, który atakuje Pokemona z tą zdolnością, używa o jeden ruch mniej, niż ma narzucone (np. normalnie mógłby użyć 4 ruchów, ale rywal ma Pressure, więc wykonuje 3). Dodatkowo, jeśli Pokemon jest na pierwszym miejscu w drużynie, szansa na napotkanie silniejszych Pokemonów wzrasta o 50%.
Trzyma: ---
- W Unovie... - powtórzyłam cicho za pielęgniarką, coraz bardziej rozdziawiając usta. W życiu nie słyszałam o takim państwie, a tym bardziej o innych "regionach". Kiedy Siostra Joy dała mi do zrozumienia, że nie słyszała o żadnym Cardiff, przeżyłam lekki wstrząs. Skąd ona się urwała i gdzie ja do cholery jestem? Chciałam zapytać ją o coś jeszcze, ale chyba nie zrobiłam na niej dobrego wrażenia. Wzięła mnie za wariatkę i chciała wezwać lekarza... Dała mi tym wyraźnie do zrozumienia, że nie mam już czego tutaj szukać.
- Nie, nie trzeba. Przepraszam za kłopot - odpowiedziałam otumaniona, cofając się do wyjścia. Nie zostanę w tym budynku ani chwili dłużej, bo jeszcze zamkną mnie w jakimś szpitalu psychiatrycznym. Co ja teraz zrobię? Nie miałam żadnego punktu zaczepienia, gdzie jestem ani co mam ze sobą począć.
Ja go straszę? To on wpada do gabinetu i rozpłaszcza się na podłodze, a to niby ja go straszę? Niech mu będzie... Kiedy powiedział, że potknął się w lesie, nie za bardzo mu wierzyłam. Gdyby przewrócił się ze mną na rękach, byłabym nieźle połamana, a jakoś nowych stłuczeń się nie doliczyłam. Mam nadzieje, że mi to wyjaśni, jak już będziemy sami.
- Muszę iść najpierw do sali po Caterpie. Kiedy zabiorę swoje rzeczy, spotkamy się na dole - powiedziałam za wychodzącym chlopakiem. Szczerze to nie widziało mi się wychodzenie ze szpitala w takim stanie, ale skoro jego wypuścili z dziurą w głowie, to nie mogłam wyjść na taką kruchą i zostać tutaj nie wiadomo ile. Miałam jednak nadzieję, że pogadam jeszcze z pielęgniarką, a ona zawinęła się zaraz za Ethanem. A miałam do niej tyle pytań... Innym razem? Ta... chyba mi się nie wydaje.
Nie pozostało mi nic innego, jak udać sie z powrotem do sali, w której leżałam. Postanowiłam znaleźć tam jakieś lustro i zobaczyć, jak strasznie wyglądam. Wyciągnęłam z torby szczotkę (dopiszę ją, bo to powinno sie znaleźć w torbie każdej dziewczyny ;-;) i starałam sie ogarnąć ten postrach na moich włosach. Kiedy mi się to udało, przemyłam rany, jeżeli jakieś tego wymagały. Szkoda, że nie mam żadnego stroju na przebranie... Ale nic na to teraz nie poradzę. Kiedy upewniłam się, że mam już wszystko, co moje, zgarnęłam jeszcze z łóżka Caterpie, którego wcześniej obudziłam i zeszłam na dół, gdzie miał na mnie czekać fioletowowłosy.
Design by Did, Yuki & Daisy7.Only for Pokemon Crystal
Wszystkie prawa zastrzeżone./All rights reserved. Copyright 2014 by Daisy7.
Pokemon Crystal launched 2011-03-23.
Temat: 
| 
| 
ania.daisy7
38162565
