IMIONA: Yves Yann
NAZWISKO: Sauvé
DATA URODZENIA: 27 września 1990 roku
WIEK: 25 lat
ORIENTACJA: Hetero
PROFESJA: Trener
PROFESJA POBOCZNA: Ewolucjonista
Duma i uprzedzenie. Pierwsze każe mu być pewnym zarówno swojej wartości jak i godności, natomiast drugie być sceptycznie nastawionym do każdego istnienia i z dystansem się do innych odnosić. Oceniając kogoś z góry być może skazuje się na zgubę, jednak z drugiej strony dlaczego miały tego unikać. Zależność od innych może przyczynić się do jego zagłady, a byle obelgi, czy nieprzychylność innych najmniej Go interesują. Nauczony pokory i wytrwałości zdaje sobie sprawę zarówno ze swoich mocnych, jak i słabych stron, doskonale wie, że poradzi sobie sam, w pełni niezależny, oddany temu, co uważa za cnoty. Ceni w innych to, co nakazuje mu jego duma, a wszelkie impertynencje zaciekle ignoruje. Arogancja, która dla innych jest czymś naturalnym wiąże się jednocześnie z brakiem zainteresowania daną istotą, a w konsekwencji brakiem akceptacji przez Yves’a. Sam być może i bywa bezczelny, jednakże honor nakazuje mu przeprosić za swe zachowanie, czym zjednał już sobie nie jednego pobratymca. Okazuje szacunek tym, których uzna za godnych tego szacunku, a dobrze jest wiedzieć, że jeżeli ktoś straci, czy to jego szacunek, czy zaufanie, które również niezmiernie trudno zdobyć, to nie prędko go odzyska. Zaufanie uważa za najważniejsze, bowiem to właśnie ono kształtuje relacje międzyludzkie, a dobrze ukształtowanie sprawia, że człowiek gotowy jest do najwyższego poświęcenia. Najczęściej zwraca się do innych, niepoznanych z imienia przed per „Pani”, bądź „Pan”, czym pokazać chce, że pomimo rezerwy, którą obdarza, liczy się ze zdaniem innych, które przecież może być uznane za wskazówkę, bądź przestrogę. Swoim zachowanie wobec obcych okazuje szacunek, którego w obecnym świecie tak bardzo brakuje. Doświadczenie natomiast można nabyć przecież na wiele różnorakich sposobów, a Yves nie stroni od wszelkich opowieści życiowych, przedstawianych przez innych. Gdy owe historie zostają przez innych opowiedziane ten czuje się jednak jakby nabył nieco więcej lekcji życia. Młody mężczyzna nie wywyższa się co prawda nad innych, jednak gdzieś w głębi duszy czuje się od pozostałych nieco lepszy – zarówno jako osobnik bardziej doświadczony, jak i taki, który ma doskonale ułożoną hierarchię wartości. Swoich pobudek jednak nie przedstawia przed innymi, ponieważ takie zachowanie z Jego strony mogłoby być przynajmniej nietaktowne. Rozmowy prowadzi w sposób nad wyraz kulturalny, tak, aby nie ubliżyć swymi słowami innym, z drugiej jednak strony nuży Go rozmowa, gdy nie ma na nią ochoty. Wydawać się może wtedy niezmiernie zamyślony, jakby przez chwilę pozostawał w innym, lepszym świecie, często również nie utrzymuje natenczas bezpośredniego kontaktu wzrokowego z rozmówcą. Argumenty, które podczas owej konwersacji przedstawia zawsze poparte są dowodami, aby uniknąć niepotrzebnych dyskusji, prowadzących przeważnie do kłótni. „Mowa jest srebrem, milczenie złotem” z czego sprawy doskonale zdaje sobie Yves. Nie wyraża On swej opinii, gdy wie, że słowa w danej sytuacji są co najmniej zbędne, bądź nie poparte żadnym wywodem. Po cóż mówić, jeżeli pewne sprawy można po prostu przemilczeć? Odwaga i honor to dwie cnoty, które mężczyzna ceni sobie najbardziej, dla Niego bowiem są one najważniejsze, natomiast każda istota, która jest ich pozbawiona nie ma racji bytu. Wartości tych należy strzec, ponieważ są to nieliczne, które kreują wszelki porządek na świecie, przyczyniając się do nieustannego rozwoju istnienia na planecie. Według Yves’a atut ten powinien posiadać każdy człowiek, zwłaszcza mężczyzna, który jest zdolny oddać życie za społeczeństwo, czy własną rodzinę. Kolejna jest wiara we własne możliwości, które nieopisanie wręcz pomagają w osiągnięciu celu. Czymże jesteśmy bez wiary? Właściwie niczym, bo bez wiary w samego siebie przyczyniamy się do swojej zagłady. Yves nie raz stracił wiarę w swojego istnienie, co sprawiło, że czuł się gorzej, zarówno na ciele, jak i na duszy. Po czasie jednak zaczął wierzyć w siebie, co przyczyniło się do jego sukcesu. Zrozumiał, że wyznanie pomaga. Następna z cnót, bez których Yves nie wyobraża sobie swej egzystencji jest nadzieja. Nie raz pomagała mu przezwyciężyć najcięższe z problemów, podtrzymując Go tym samym na duchu i jakby okalając jego duszę. Ostatnią jest miłość. Miłość nie tylko do partnera, czy partnerki, ale miłość do bliźniego, która pomaga mu przezwyciężyć zarówno dumę, jak i uprzedzenie, ale tylko w nielicznych momentach. Sparzył się bowiem na tyle, aby nie ufać komu popadnie, nie dlatego, że nie chce zostać skrzywdzony, a raczej dlatego, że to On nie chce nikogo skrzywdzić. W duchu obwinia się za śmierć rodziców oraz najlepszego przyjaciela. Nie bywa już tak często jak wcześniej szczęśliwy, coraz rzadziej daje ponieść się emocjom, czy chwili. Wielu uważa Go za oschłego. Być może taki jest. Być może swoim zachowaniem, czy sposobem bycia i wyglądem sprawia takie wrażenie – nieczułego wręcz gbura, bojącego się zaangażowania. Nie wdaje się w długie konwersacje, unikając tym samym długich monologów, które by mogły zanudzić rozmówcę. Nie lubi się śmiać, przynajmniej już nie. Śmiech bywa dla Niego nawet oznaką słabości, czymś, czego trzeba się naprawdę wystrzegać. Zdarza mu się uśmiechnąć, często jednak z przymusu, czy grzeczności, bowiem tak nakazuje chwila. Jakby po tych wszystkich okrutnych momentach życie z Niego wręcz wyparowało. Niektórzy sądzą, że jest gburowatym egoistą, zapatrzonym jedynie w siebie. Egoistą, bo jakby nieczuły na potrzeby innych woli milczeć, a gbur, bo nie tak jak to całe rozszalałe towarzystwo, woli zacisze i spokój. Wielu stroni od Jego obecności, uznając Go za mężczyznę, co prawda niezmiernie przystojnego, jednak nudnego, takiego, który nie poddaje się głupim naciskom ze strony innych. Być może to wszystko jest prawdą. Być może to wręcz zagorzały fanatyk spokoju i ciszy. Być może lepiej czuje się osamotniony, w swoim własnym towarzystwie. Być może rozmyśla wtedy o tym, co się stało, o tym kim jest, o tym co tutaj robi, o tym, czy może być lepiej. Śmiało stwierdzić jednak można, że nie jest arogantem, czy kretynem, który gdzieś w tej swojej postawie nieprzystępnego, potrafi dostrzec w drugim stworzeniu zalety, a nawet porozmawiać, czy zaprzyjaźniać. Ciężkie to bywa jednak przez Jego trudny charakter, który z góry narzuca mu to, co powinien zrobić w danym momencie. Prawda i mówienie prawdy, szczerość i zrozumienie. Nie można być prawym stworzeniem, nie mówiąc prawdy i nie postępując w imię prawdy. Yves doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że inni nie chcą być okłamywani, więc prawdę i szczerość stawia sobie na jednym z pierwszych miejsc. Oszukanie kogoś równoważne jest dla uczucia klęski. Nie można kogoś okłamywać tylko dlatego, aby ten przez chwilę poczuł się dobrze, zapomniał o swoich zmartwieniach, bo gdy już zdecydujemy się oszukać wszystkie umartwienia powrócą, ze zdwojoną tym razem siłą. Bez zrozumienia nie można być szczerym. Mężczyzna brzydzi się kłamstwem, uważając je za tchórzostwo. Całkowicie oddany swoim wartościom wie, że kłamstwo prędzej czy później zostanie odkryte. Kłamie w bardzo nielicznych sytuacjach, jednak wiąże się to z pogardą wobec samego siebie. Stosowanie prawa i przestrzeganie prawa. Od stosowania prawda należy jednak odróżnić jego przestrzeganie, czyli postępowanie zgodne z wszelkimi normami prawnymi. Innymi słowy należy zastosować się do prawa, o czym Yves doskonale zdaje sobie sprawę. Sądzi, że zasady są ustalone po to, aby ich przestrzegać, a nie po to, aby były łamane. Punktualność jest kluczem. Yves woli stawić się na miejscu wcześniej, niżeli być spóźniony, gdyż uważa, że owe spóźnienie jest co najmniej oznaką ignorancji. Yves to młodzieniec opanowany i stateczny, który nie da się tak łatwo ponieść emocjom, często tłumiąc je jednak w sobie ma gorsze dni, bądź musi iść poćwiczyć, aby rozładować gromadzące się w Nim napięcie. Robi to jednak w odosobnieniu tak, aby nikt nie zdołał Go dojrzeć. Pomimo swego oziębłego temperamentu jest jednak w Nim coś pozytywnego. Gustave miewa przebłyski optymizmu, czasem nawet potrafi się szczerze uśmiechnąć. Kultura, elokwencja oraz maniery, których używa na co dzień olśniły już nie jedną kobietę, a komplement, często trafny, oczarował nie jedną istotę. Odznacza się niewypowiedzianym wręcz spokojem, umiejąc zachować się w towarzystwie. Nie można powiedzieć, że skoro jest oschły, jest pozbawiony jakiegokolwiek poczucia humoru. Yves potrafi docenić dobry żart, sam czasem umie opowiedzieć zabawną historię. Woli jednak to ukrywać, zważywszy na stereotypy krążące wokół jego osoby. Inteligencja. Coś, czym potrafi pochwalić się nie w jednym momencie swego życia i coś, co traktuje jako podstawę. Według Niego inteligencji nie da się nabyć – ją się albo posiada, albo nie. Zna jakby nieograniczoną ilość ciekawostek, którymi co prawda nie lubi rzucać na prawo i lewo, a zachowując je w tajemnicy ujawnić w odpowiednim momencie, zaskakując innych. Dobroć. Tak. Nie można zarzucić, że jest naprawdę nieczuły. Pod powłoką gbura skrywa jakby jego inna postawa, mniej egoistyczna, która potrafi wyciągnąć pomocną dłoń i podnieść na duchu. Najwyraźniej nie jest aż tak do cna zepsuty, jak sądzi powszechny ogół. Jest kompanem zarówno w rozmowach, czy spacerach, a wiedzieć trzeba, że posiada wręcz niesamowity dar słuchania. Nie przerywa bowiem komuś, a po wypowiedzi potrafi udzielić rzetelnej i co najważniejsze obiektywnej odpowiedzi. Przyjaźń. Ponoć prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, zatem Yves jako stracony, pozbawiony wszystkiego gotów jest się zaprzyjaźnić. Zanim jednak to się stanie musi owego kandydata na przyjaciela poznać wystarczająco dobrze. Nie obdarza się przecież zaufaniem i uczuciami kogoś, kto nie jest tego warty – jest to główne postanowienie Yves’a. Miłość. Tego uczucia doznał w swoim życiu jedynie raz, jednak skory jest odkryć go ponownie. Uczucia tego pragnie najbardziej, aby stać się lepszym i już na zawsze porzucić fasadę mężczyzny oziębłego, który w pojmowaniu przez innych nie zdolny jest do uczuć. Potrzeba jednak czasu i oddania, aby ten ponownie się zakochał. Pozory często mylą. Pod skorupą niezależnego, doświadczonego życiowo, bądź co bądź, młodzieńca, skrywa się jednak istota o dobrym sercu. Mężczyzna z pozoru oziębły potrafi być miły, z pozoru dumny, potrafi kochać, z pozoru zapatrzony w siebie potrafi pomagać. Zrodzony z matki pesymistki i ojca optymisty pełen jest sprzeczności. Często niewidocznych, bowiem, aby odkryć jego tajemnicę należy Go poznać.
wygląd wygląd wygląd wygląd wygląd
historia historia historia historia historia
rodzina rodzina rodzina rodzina rodzina
HOUNDOUR IMIĘ: Aaron
POZIOM: 5 (0%)
EWOLUCJA:Houndour (24 lv.) → Houndoom (Mega Stone) → Mega Houndoom
ATAKI: Leer | Ember | Howl
CHARAKTER I HISTORIA: "Nie zna smaku prawdziwego życia, kto przez tunel samotności się nie przeczołgał." Mogło by się zdawać, że jest najzwyklejszym przedstawicielem swojego gatunku. Ot, po prostu kundel, dla którego życie rozpoczęło się dopiero w momencie przygarnięcia przez Yves'a. Wcześniej jego życie nie było kolorowe, tylko niezmiernie samotne. Co prawda nie pokazywał tego, co tak naprawdę odczuwa i właśnie to tak zaimponowało młodemu wtedy chłopcu, który prędko zaprzyjaźnił się z przybłędą z ulicy. Tak oto rozpoczyna się nowe życie teraz już Aarona. Niegdyś był wesołym psiakiem, który po latach spędzonych w domu Yves'a odzyskał gdzieś po drodze utraconą radość życia. Niezmiernie utożsamiał się ze swoim właścicielem, przejawiał te same cechy charakteru, tolerował oraz odrzucał wszystko, co odpowiadało bądź nie odpowiadało Yves'owi. Po tragicznej nocy jednak, która zmieniła zarówno jego jak i młodzieńca, zmienił się wręcz nie do poznania. Agresję przejawiał wobec każdej istoty poza swoim właścicielem, do każdego odnosił się z pogardą i brakiem jakiegokolwiek poszanowania. Zatracił samego siebie. Aktualnie pozostaje tak samo dumny jak jego właściciel, tak samo uprzedzony, spokojny oraz odważny. Więź, która połączyła go z mężczyzną oparta jest na bezgranicznym zaufaniu, wzajemnym szacunku i oddaniu. Aaron gotów jest oddać swoje życie, byleby Yves'owi powiodła się misja zamordowania jego starszego brata, który w tak okrutny sposób przyczynił się do bolesnej wewnętrznej przemiany. Gotów zaatakować jest każdego, który zbliży się do jego właściciela z jakimkolwiek niegodziwym zamiarem. Niezwykle waleczny i honorowy, przyjmuje każde wyzwanie. Braku heroizmu i śmiałości nie można mu w tym wypadku zarzucić. Cechuje się niezłomnością w swoich poczynaniach, wszystko, do czego się zabiera musi zostać wykonane perfekcyjnie. Ataki wycelowane w stronę przeciwnika stara się ukierunkować jak najprecyzyjniej. Houndour ten toleruje tylko i wyłącznie swojego właściciela, którego kocha i miłuje bezgranicznie. Drażni go wszelaki optymizm, którego sam wyzbył się niezmiernie dawno, a to nie pozwoliło mu ewoluować. Czasem pozostaje rozdrażniony, wtedy natomiast wystarczy jeden impuls, aby obudzić w nim prawdziwą bestię. Rzec można, że intelektem dorównuje Yves'owi. Potrafi przejąć inicjatywę w walce widząc odpowiedni moment, do czego jego trener zdołał już przywyknąć i nie traktuje tego jako nieposłuszeństwo i impertynencję. Houndour ten znalazł rozwiązanie już w niejednej z ciężkich sytuacji, co nauczyło go nie tylko niezależności jak również współpracy z trenerem. Być może bywa i kapryśny, zatem zdarzają mu się dni, kiedy nie ma najmniejszej ochoty na współpracę. Yves również za to nie robi mu wyrzutów, gdyż doskonale znając swego podopiecznego gotów jest znosić jego wymysły. Niestety, swoje dawne usposobienie ujawnia niezmiernie rzadko i tylko i wyłącznie w obecności swojego właściciela.
UMIEJĘTNOŚĆ:Flash Fire - uodparnia od ataków typu ognistego, a w skutek ich trafienia zwiększa siłę ognia.
TRZYMA: ---
Cóż. Może cała ta dróżka do najprzyjemniejszych nie należała, z drugiej jednak strony czasem przyda się nieco adrenaliny i jeżeli właśnie ta wycieczka miała Ci ją zapewnić, to dlaczegóż by nie? Nie mniej byłaś na początku chyba nieco zażenowana całym tym zajściem, a wybierając drugą drogę niespecjalnie zwracałaś na to uwagi, bowiem historia, mająca miejsce przed momentem, odcisnęła na Tobie w jakimś stopniu piętno.
Ruszyłaś zatem zieloną dróżką. Właściwie to nie działo się nic specjalnego, bowiem cały czas Twoje łapy znajdowały się na zielonej i świeżej trawie. Rozglądałaś się ciekawsko, a droga niestety nieco Ci się dłużyła, bo szlak okazał się doprawdy długi. Po jakichś czterdziestu, tak czterdziestu, minutach marszu łapki zaczęły Cię nieco boleć, ale jednak Twoim oczom ukazało się coś na wzór zagajnika, a co ciekawsze zielony szlak prowadził wprost do niego. Nie mogłaś tam jednak nic dostrzec, bo całe miejsce ogrodzone było wysokimi i gęstymi krzewami.
/Wiem. Beznadzieja ze mną. Tak już mam. Przepraszam. Więcej w ferie. Po badaniach.
Nie zawsze w życiu liczy się wygrana. Na pewno nie taka, do której prowadzą przykładowo nieczyste posunięcia. Tak, czy inaczej, mogłeś być z siebie naprawdę dumny. Doskonale zauważyć można było, iż jako trener robisz coraz to większe postępy. Twoi towarzysze byli z Tobą coraz bardziej zżyci, bo widać było zarówno w walce, jak również poza nią. To wszystko sprawiało, że nie tylko byłeś dobrym człowiekiem, lecz również przyjacielem, a Twoi podopieczni dobrymi Pokemonami.
Razem z Albertem i Susan znaleźliście się teraz zatłoczonym Centrum. Nic dziwnego, że o tej porze znajdowało się tutaj tak wielu trenerów, a Twoja siostra jakby tylko cudem zdołała wypatrzeć wolny stolik dla całej Waszej trójki. Razem z dziewczyną usiadł Albert, a Tobie przypadł zaszczyt przyniesienia napojów. W międzyczasie zdołałeś również podrzucić kulę Shade do siostry, która jak zwykle z uśmiechem potwierdziła, iż z chęcią zaopiekuje się Twoją Zoruą, która w Centrum musi jednak pozostać na dobre dwie godziny, może nawet i więcej, zważywszy na ilość stworków, które w tym samym czasie zostały wysłane na odpoczynek i rekreację. Gdy Albert zorientował się, że swojego balla już oddałeś, uczynił to samo, a po powrocie do stołu, sączeniu gorącego napoju, nastała cisza.
FORMULARZ NA UCZESTNIKA Imię i nazwisko postaci: Célia Margaux Subercaseux
Przyjaciel: Charmuś
Pokemon z regionu: Unovy
Oświadczam, że przeczytałem/am wszystkie powyższe informacje i zobowiązuje się ich przestrzegać. Jeżeli nie odpiszę na czas, będę psuł/a atmosferę, zachowywał/a się w inny sposób niezgodny z forumowym regulaminem bądź zdradzę hasło do działu drużyny, jestem świadom/a konsekwencji, jakie poniosę (dyskwalifikacja + 5000$ kary pieniężnej + warn do odpracowania).
Należało do tego wszystkiego podejść naprawdę ostrożnie. Z tego, co mówił Nam właściciel koni to Ponyty są w miarę uległe, natomiast drugie wierzchowce nie tyle, że mogą pałać do mnie nienawiścią, a z pewnością odnosić będą się względem mojej osoby z pewnym dystansem. Tak, czy siak, należało zareagować, bo na piechotę nie mam zamiaru przebywać tak długiej drogi. Być może był to nieco egoistyczne, jednak z drugiej strony integracja z tymi pięknymi stworzeniami może wyjść mi tylko na dobre.
Sięgam do swojego plecaka, wyciągając pierwszy lepszy smakołyk. Z tego, co mi się wydaje, powinno znajdować się tam przynajmniej trochę karmy, czy jakieś jabłko, podsuwając tym samym pod łeb Ponyty, która to nieco się mną zaciekawiła.
- Cześć. - mówię spokojnie. - Weź sobie, smaczne. - dodaję tylko, stojąc niczym przysłowiowy słup soli. Cieszyłby mnie fakt, iż podejdzie jeszcze bliżej, bo nie chcę od razu tak wszystkiego zaprzepaścić. Ponadto goni Nas czas, skoro tutaj policja, a tutaj poszukiwania mojej osoby.
Design by Did, Yuki & Daisy7.Only for Pokemon Crystal
Wszystkie prawa zastrzeżone./All rights reserved. Copyright 2014 by Daisy7.
Pokemon Crystal launched 2011-03-23.
Temat: 
| 
| 
ania.daisy7
38162565
