Imię/imiona: Sherlock 'Shezza'
Nazwisko:Holmes
Data urodzenia:19.07.1997
Profesja: Trener
Profesja poboczna: Hodowca
Team: -
Partner: John Watson
Opis charakteru: Dla wszystkich z jego otoczenia znany jest jako zimny, wyrafinowany człowiek o niezwykłym, analitycznym umyśle. Są ludzie, którzy uważają go za maszynę, naczynie bez duszy lub psychopatę. Kogoś niezdolnego do odczuwania emocji innych niż ekscytacja wywołana ciekawym morderstwem. Błędne podejście – detektyw posiada te… defekty, tyle, że w odróżnieniu od pozostałych ludzi potrafi wystarczająco się zdystansować – jest to rodzaj defensywy, która chroni go przed zranieniem, ponad to pozwala się skupić na rzeczach istotnych, aby rozwiązać łamigłówki. Właśnie przez takie odgradzanie się od innych, mimo swojego błyskotliwego umysłu, w relacjach między ludzkich zupełnie sobie nie radzi.
Wbrew pozorom ma swoje słabości, które ukrywa przybierając chłodną maskę. Jest w stanie zrobić wszystko dla swojego przyjaciela Johna Watsona, przekłada jego szczęście nad swoim.
Opis wyglądu: Sherlock jest wysokim, na ponad 180cm, szczupłym młodzieńcem o mleczno białej cerze. Często, gdy zapomina o tym aby jeść, będąc zbyt zajętym pracowaniem, można powiedzieć, że jest wręcz kościsty. Nosi garnitury najlepszej jakości, a także czarny płaszcz do kostek, z którym nigdy się nie rozstaje i purpurowy szal.
Jego oczy są iście zajwiskowe, jako że zmieniają kolor w zależności od światła. Raz są szaro-niebieskie, raz zielone, a czasem i zielone ze złotymi obwódkami. Ma wysokie, wyraźnie zarysowane kości policzkowe, o które można by się pociąć. Zwieńczeniem tego nietypowego, ale magnetyzującego wyglądu są włosy Sherlocka; krótkie, kruczoczarne loki, bezwiednie opadające mu na oczy, miękkie jak aksamit.
Historia: Sherlock urodził się w Pallet town w Kanto. Rodzice Sherlocka umarli w wypadku niedługo po urodzeniu chłopca. Dlatego też wychowywał się w on domku jednorodzinnym razem ze swoim starszym bratem, Mycroftem. Obaj chłopcy już od małego wykazywali przenikliwość oraz wyjątkową inteligencję, a ponadto widzieli rzeczy, jakich inne dzieci czy dorośli nie byli w stanie. Potrafili dzięki jednemu spojrzeniu wydedukować co dana osoba jadła na śniadanie. Często grali w "dedukcje", skupiając się na jednym konkretnym przedmiocie, starali się jak najwięcej o nim powiedzeć wyłącznie dzięki patrzeniu na tenże przedmiot, czy dotknięciu go. Niestety, taka odmienność nie była atutem towarzyskim. O ile Mycroft, będąc staszym chłopcem, i bardziej rozsądnym, potrafił się dostosować do otoczenia, zachować milczenie kiedy było to koniecznie i trzymać się na uboczu, o tyle Sherlock był arogancki, wytykał innym ich sekrety i upubliczniał je, ignorując ból jaki im zadawał, przez co nie miał on żadnych przyjaciół. Nawet relacje z jego bratem dalekie były od normalnych. Im Sherlock robił się starszy, tym bardziej był opryskliwy w stosunku do Mycrofta, nie przejmował się jego uczuciami, nie dbał o nikogo ani o nic, i o ile Mycroft piął się w górę, aż w końcu zasiadł w radzie Pallet town, co z czasem poskutkowało awansem do Rady Kanto, o tyle Sherlock nie miał żadnych zainteresowań, nie przejmował się szkołą, nie zależało mu na pokemonach, nie chciał im pomagać ani ich trenować. Całe dnie spędzał najczęściej w lesie, w ciszy i samotności, gdzie mógł w spokoju palić papierosy, które - według niego - pomagały mu myśleć.
Mijał kolejne dni, Sherlock jak zwykle uciekał ze szkoły, o czym Mycroft doskonale wiedział, jednak nie sposób było przekonać młodszego brata do odrobiny rozsądku, toteż Mycroft odpuścił, i pozwolił Sherlockowi "zmarnować życie, skoro tego tak bardzo pragnie". Pewnego dnia, gdy Sherock wymknął się ze szkoły, aby udać się do swojej kryjówki, już po pierwszym rzucie oka na stary dąb i wgniecioną trawę zauważył, że coś jest nie tak. Zmrużywszy swoje przenikliwe oczy, zlustrował teren i podszedł nieco bliżej do miejsca, w którym zawsze siadał.
-
Wiem, że tam jesteś. - mruknął znudzonym głosem, sadowiąc się plecami do kory drzewa. Mozolnym ruchem wyciągnął z kieszeni marynarki paczkę Cameli i wsadził papierosa do buzi.
Zza niewielkiego krzaku jagód wyłoniła się blond czupryna i błękitne, zawstydzone oczy.
-
Strasznie przepraszam, nie wiedziałem, że ktoś tu będzie...chciałem tylko odpocząć trochę, naprawdę nie zamierzałem nic złego... - jąkał się chłopiec, wychodząc z ukrycia.
John Watson, pomyślał Sherlock, któżby inny. Już od jakiegoś czasu niby "przypadkiem" John wpadał na Sherlocka, plącząc się w przeprosinach i rumieniąc ze wstydu. W każdym innym przypadku Sherlock warknąłby na taką osobę za marnowanie jego cennego czasu, i wydurnianie się. Jednakże coś w tym młodzieńcu fascynowało Sherlocka, dlatego nigdy Johna nie skrytykował. Ubrany w znoszony sweter w serek i proste, dopasowane jeansy, John był przykładem typowego pilnego ucznia, który w przyszłości pragnąłby pomagać innym. W szpitalu, na przykład.
Nieco niezdarnie John przeskoczył przez ów krzak i oparł się o drzewo. Tuż za nim wyskoczyła mała Chikorita.
-
Eee, masz coś przeciwko? - spytał po chwili milczenia John, wskazując palcem na miejsce obok Sherlocka. Ten wzruszył ramionami, wbijając wzrok w odległe konary drzew.
-
Wiesz jak na kogoś z twoją opinią jesteś raczej cichy. - powiedział John, z braku innego tematu do rozmowy. Słyszał wszelkie plotki o tajemniczym Sherlocku Holmesie, samotniku, który każdego potrafił przejrzeć jednym mrugnięciem, i który ujawniał sekrety innych publicznie, czerpiąc z tego jakąś dziwną przyjemność, jednak milczący chłopak, którego widział, i w towarzystwie którego przebywał już któryś raz, zupełnie nie przypominał osoby z opisu. Dlatego też John usilnie starał się lepiej go poznać, wiedział bowiem, że w Sherlocku na pewno kryje się o wiele, wiele więcej.
Sherlock mruknął coś niezrozumiałego pod nosem, nadal patrząc w przestrzeń.
-
Powinieneś się stąd wynieść, wiesz. Nie, nie, to nie tak że cię wyrzucam - pospieszył z wyjaśnieniami John. -
po prostu tutaj nic się nie dzieje, w naszym małym miasteczku. Po ukończeniu szkoły powinieneś wyruszyć gdzieś, sam nie wiem, gdzieś gdzie dużo się dzieje, gdzie umysł taki jak twój mógłby działać, rozwiązywać zagadki, łapać przestępców... - urwał, nieco zażenowany zapalczywością z jaką powiedział to wszystko.
Zaskoczony Sherlock spojrzał na siedzącego obok niego niepozornego chłopca, i zamrugał, przetwarzając to, co właśnie usłyszał.
Fakt, że od dawna rozmyślał o tym, aby opuścić Twinleaf i udać się do większego miasta, jednak z braku motywacji zawsze odkładał te plany na dalszy tor. Teraz natomiast, poczuł dziwny przypływ chęci do działania. Jakby wreszcie znalazł coś, do czego warto dążyć. A to wszystko za sprawą prostego umysłu, jakim był John Watson. O ironio.
-
Wiesz, zaczynam się martwić. - dodał John, którego policzki pokryły się rumieńcem, gdy Sherlock w dalszym ciągu patrzył się na niego nieobecnym wzrokiem, nic nie mówiąc.
-
Potrzebuję pokemona. - powiedział nagle Sherlock swoim głębokim barytonem. Po tych słowach wstał, otrzepując machinalnie spodnie. Nie zaszczycając zdezorientowanego Johna drugim spojrzeniem rzucił przez ramię:
-
Dalej, John. Musimy iść do laboratorium, a potem ruszamy.
-
Co? Gdzie? Nie moge tak po prostu opuścić domu, Sherlock. - odpwiedział głupio John, a mimo to wstał i ruszył za młodszym chłopcem. Jakaś niewielka cząstka Johna podpowiadała mu, że to jest właściwa rzecz do zrobienia, że dzięki temu jego życie całkowicie się zmieni.
-
Gra się rozpoczęła. - krzyknął podekscytowany Sherlock, żwawym krokiem idący w stronę biura prof. Oak'a.
Rodzina: Brat - Mycroft Holmes: Dla większości ludzi - człowiek-zagadka. Zamknięty w sobie, pilnuje swych prywatnych spraw. Wszyscy w jego otoczeniu są "złotymi rybkami" (chyba, że ktoś mu podpadnie, wtedy jest nazywany inaczej). Starszy i mądrzejszy z braci Holmes. Aczkolwiek Sherlock jest jego oczkiem w głowie, mimo, że niespecjalnie to pokazuje. Nie stara się znaleźć 'drugej połówki'. Po co? Martwienie się nie pomaga.
Ma nieco zawyżone mniemanie o sobie, ale to w tym rodzeństwie rodzinne.
Oficjalnie zajmuje niewielką pozycję w rządzie w regionie Kanto. Prawie zawsze można go zobaczyć w towarzystwie czarnego parasola. Nie rozstaje się także z zegarkiem na łańcuszku.
Pokemony:
Chimchar 
Imię: Leroy
Poziom: 5
Typ: 
Ewolucja: Chimchar (level 14) -> Monferno (level 36) -> Infernape
*
Zadowolenie:
Ataki: Scratch, Leer
Charakter i historia: Chimchar jest równie przebiegły co jego właściciel. Szybko się uczy, jest przenikliwy i zawsze znajduje niecodzienne rozwiązania z trudnych potyczek czy sytuacji. Niestety, podobnie jak i jego właściciel, Leroy bywa bardzo uparty, często ma humory, które utrudniają komunikację z nim.
Sherlock zdobył Chimchara od profesora Oak'a. Mimo, że pokemona uczeń ma prawo otrzymać po ukończeniu szkoły, Sherlock po niechętnym skontaktowaniu się ze swoim bratem, który pociągnął za odpowiednie sznurki, otrzymał swojego podopiecznego nieco wcześniej.
Umiejętność: Blaze - Kiedy HP spada poniżej 1/3, ataki ogniste zadają do 1,5 raza większe obrażenia.
Trzyma:
Box |
Konto bankowe |
Galeria z trofeami
Zawartość plecaka:
-
TM1 Hone Claws
- 5000$
- pokedex
- 5 pokeball
| 
| 
ania.daisy7
38162565
