Karta Postaci
Imię:
Mazirra
Nazwisko:
Ra’Sirothe
Data Urodzenia (wiek):
17 listopad (20 lat)
Profesja:
Trener
Profesja Poboczna:
Ewolucjonista
Partner/partnerka:
Brak
Charakter:
Mazirra to typ spokojny i łagodny. Chociaż z pochodzenia jest szlachcicem i stara się zachowywać w miarę możliwości godnie i elegancko, jak uczyła go matka, to nie przepada za sztywną etykietą swej klasy społecznej. Woli swobodę i prostotę niższych warstw społecznych.
Jest również intelektualistą. Uwielbia czytać, obserwować, uczyć się, a ogólnie, gromadzić wiedzę wszelaką. Gorzej, że bardziej z niego teoretyk niż ktoś kto posiadaną wiedzę umiejętnie zastosuje w praktyce. Potrafi zainteresować się czymkolwiek co przykuje jego uwagę. Będzie wtedy dociekał, a co to, a po co to, ale na szczęście jego ogromna ciekawość nie posuwa się poza granicę, za którą zaczyna się obsesja. Czasami może jednak wydać się przemądrzały.
Znajdując się w towarzystwie innych, nie izoluje swojej osoby, ale stara się uczestniczyć w rozmowie, czy zabawie. Nie ma raczej problemów z nawiązywaniem kontaktów, chociaż bywa nieśmiały, zwłaszcza przy kontaktach z płcią piękną.
Nie jest wielkim miłośnikiem rozwiązań siłowych. Woli uniknąć walki, jeśli jest to możliwe, ale jak już trzeba stanąć do bitwy to się nie cofnie. Rautai i szlachcicowi tchórzostwo mimo wszystko nie przystoi. Odrzucenie wyzwania jest niehonorowe.
Jak już zostało wspomniane, to spokojna osoba, ale bywają sytuację, szczególnie, gdy ktoś lub coś poważnie go wkurzy, kiedy pęka otoczka mądrali i budzi się ta bardziej zwierzęca część natury. Wtedy rozwścieczony Mazirra ma ochotę przerobić na mielonkę tego idiotę, który za doprowadzenie go do tego stanu odpowiada. Kiedy już mu przejdzie, wstydzi się swego wybuchu gniewu.
Wygląd:
Mazirra nie jest człowiekiem, jest rautai i wygląda jak humanoidalny kot, więc można go dla ułatwienia określić jako kotoczłeka. Ma więc ogon, pazury, kocią głowę i sierść. Jest dość wysoki, bo mierzy koło 1,85m i raczej szczupły, ale nie chuderlawy. Trochę mięśni ma na kościach. Jego sierść posiada w większości jasnobrązową barwę, ale na brzuchu oraz podgardle jest ona biała. Tu i ówdzie rozsiane są czarne paski, jak u tygrysa. Oczy są barwy żółtej. Na głowie rośnie mu także długa, kręcona, ciemniejsza od reszty sierści grzywa przypominająca ludzkie włosy, która opada mu do ramion.
Jego ubiór chociaż nie jest jakiś bogaty, cechuje prostota i elegancja. Na białą koszulę ma zarzuconą seledynową kamizelkę. Szerokie spodnie w stylu hajdawerów są niebieskie, a przytrzymywane przez czarny pas. Butów nie nosi, bo rautai, nawet ich arystokracja, nie zwykli zakładać obuwia. Na palcu prawej dłoni nosi stary, złoty sygnet z herbem swego rodu.
Historia:
Niektórzy twierdzą, że wiele jest światów, czy jak kto woli wymiarów i że przejścia pomiędzy nimi można znaleźć praktycznie wszędzie. Trzeba mieć tylko odpowiedni klucz, który by je otworzył.
Tak powiedział jego brat, który owy „klucz” znalazł, ale Mazirra do niedawna nie wierzył w takie bajania. Widział w życiu parę niesamowitych rzeczy, ale niczego co by wskazywało na istnienie innego świata podobnego do tego, w którym się urodził i w którym do niedawna jeszcze mieszkał.
Spytacie jednak kim tak właściwie jest Mazirra Ra’Sirothe?
Po słowie „Ra” stojącym przed nazwiskiem rzec można, że ten kotoczłek to nie jest osoba z gminu. Jest on przedstawicielem starego, ale mocno już podupadłego rodu szlacheckiego, żyjącego w pewnym królestwie w jednym ze światów, gdzie rozwój technologii nie szedł z parą ze zmianami społecznymi, które pozostały nieco z tyłu względem naszego świata, a oprócz ludzi żyje kilka ras, które można określić antropomorficznymi zwierzętami, nazywane ogólnie rautai.
W każdym razie, ostatni członkowie wiekowego i niegdyś sławnego rodu Sirothe bardzo skrupulatnie roztrwonili gromadzony przez pokolenia majątek. Teraz od gminu wyróżniało ich tylko posiadanie tytułu szlacheckiego oraz zapuszczonej posiadłości ziemskiej z nie mniej zapuszczonym pałacem w centrum.
Ojciec Mazirry, Marikathro, był skończonym pijakiem, który usilnie starał się zdeptać to co jeszcze zostało z godności ich rodziny. Większość czasu spędzał zalany w trupa w jakimś barze, albo i nawet w jakimś zrujnowanym pomieszczeniu pałacu. Przed totalnym upadkiem posiadłość ratowała wyłącznie matka Mazirry oraz jego braci, Jitharri i to ona zajmowała się ich wychowaniem. Trudno nazwać ich dzieciństwo lekkim. Reszta arystokracji nimi pogardzała, a niższe klasy się z nich otwarcie naśmiewały.
Kiedy dorośli, jego najstarszy brat, Sarkey, wolał nie oglądać dłużej cieni dawnych, chwalebnych dni tylko dołączył do królewskiej armii, by samemu swoją sławę wykuć.
Drugi brat, Niratto, był zapalonym miłośnikiem magii, mechanizmów i starych artefaktów, więc kombinował na lewo i prawo, by zdobyć fundusze i móc wciąż eksperymentować, wciąż ściągać jakiś szmelc do posiadłości. Wszedł przez to w kontakty z bardzo nieprzyjemnymi osobami. W zamian za to mógł jednak przerobić część posiadłości na wielką, dziwaczną pracownię, w której spędzał większość czasu, majstrując przy starożytnych przedmiotach i machinach. Chociaż Niratto wydawał się niemal obłąkany przez swą obsesję, Mazirra uwielbiał przyglądać się jego pracy i był jedyną osobą, którą brat tolerował w swojej pracowni.
Kiedy także na Mazirrę przyszedł czas, aby zdecydować co zrobić ze swoim życiem, za sprawą matki oraz brata doszedł do wniosku, że w wiedzy tkwi klucz do lepszego jutra, więc wyjechał, po czym tułał się po różnych szkołach w kraju i za granicą. Ostatecznie domu nie widział przez 6 lat. Dopiął jednak swego i jakąś tam edukację zdobył, którą myślał wykorzystać na domowym polu.
Powrót do domu nie był jednak usiany różami. Matka umarła, o czym nikt go nie poinformował, posiadłość znajdowała się w większej ruinie niż przed jego wyjazdem, a ojciec jak zalany w trupa go pożegnał, tak i przywitał. Właściwie zastał tylko Sarkeya, bo Niratto siedział w swojej pracowni, nie wychodził i nawet Mazirry nie chciał teraz wpuścić. Sarkey był za to dumny, że jego najmłodszy braciszek wyedukował się, ale zaproponował, by ten kuł swoją własną przyszłość gdzieś indziej, tak jak on w armii, bo tak przegniłego drzewa jak ich ród, nie da się już uratować. Niedługo później wyjechał, a Mazirra, wbrew radzie starszego brata, próbował jakoś przywrócić posiadłość do działania i zagospodarować leżące odłogiem pola. Przez ten czas prawie nie widywał Niratto, a ojciec nie zamierzał porzucić swojej przyjaciółki, flaszki, aby pomóc. Mazirra nie miał się jednak dowiedzieć, czy jego prace przyniosą jakieś efekty.
Kilka tygodni po jego powrocie do posiadłości przybyło kilka pojazdów pełnych mężczyzn zbrojnych jak na wojnę. Najemnicy podjechali pod sam pałac i żądali, aby Niratto spłacił długi w przeciwnym razie wrócą i „zarekwirują” pałac. Mazirra, wściekły jak nigdy, że wszystko co zrobił może pójść na marne, włamał się do pracowni brata z zamiarem wywleczenia go stamtąd, jednak w środku się zdumiał. Zastał tam bowiem wielką, dziwaczną maszynerię o wyglądzie bramy.
Niratto puścił mimo uszu uwagę o najemnikach, gadał tylko o swoim dziele. Rozwodził się o tym, jak to ze starożytnych ruin wydobył wreszcie „klucz” do innych światów. Mazirra nie przerywał mu, a zafascynowany zaczął słuchać. Za nim się obejrzał, zaczął pomagać bratu przy dokończeniu wrót. Uwierzył, że można dzięki temu zmienić los ich rodu, że znowu będą kimś. Niratto twierdził, że jego najnowsza konstrukcja, dzięki kluczowi, czyli brązowej, metalowej kuli z rowkami układającymi się we wzór i mieszczącej się w dłoni, może nawet przywołać stworzenia z innych światów oraz je kontrolować. Za tym szła cała ta teoria o wielu wymiarach i przejściach. Szkoda tylko, że nie mieli czasu, aby lepiej przebadać artefakt pradawnej technologii.
Kiedy najemnicy powrócili, bracia uruchomili maszynę, która zajaśniała purpurowym światłem, wydając przy tym ogłuszające dźwięki. Napastnicy prędko uciekli, przerażeni widowiskiem, ale maszyna nie działała tak jak powinna. Wcale nie wyszły z nich stworzenia poddane woli braci, tylko buchała czysta, magiczna energia. W końcu wrota wybuchły. Mazirrę trafiła wyrwana z urządzenia kula, po czym porwała fala tej mocy i zaniosła daleko poza granice jego świata, do miejsca zupełnie odmiennego.
Rodzina:
Marikathro
Ojciec Mazirry. Wiek: 48 lata. Ten rautai o ciemnobrązowym futrze to wrak. Przygarbiony, wyliniały i kompletnie uzależniony od alkoholu. Zupełnie zapomniał o godności. Prawie cały czas jest pijany, a jak nie jest, to szuka okazji, by wrócić do tego błogiego stanu upojenia.
Oczywiście Marikathro nie zawsze taki był. Dawniej uważano go za urodziwego młodzieńca z fantazją. Gdy jednak ród Sirothe został kompletnie skompromitowany i stał się jedynie celem drwin, nie mogący znieść tego Marikathro zaczął pić.
Mazirra nie jest w stanie powiedzieć o nim za wiele dobrego. Jego ojciec nie miał za grosz miłości w sobie, a jedynie próbował lać swoich synów, sądząc, że rózga to najlepszy wychowawca.
Jitharri
Matka. Nie żyje od czterech lat. Miała 41 lat, gdy odeszła, a sierść nieomal złocistą. Jitharri pochodziła z mało znaczącego rodu i miała liczne rodzeństwo, więc nie czekała ją żadna świetlana przyszłość. Chyba tylko dlatego zaaranżowano jej małżeństwo z przebojowym wówczas Marikathro.
Była to bardzo obrotna, pracowita i kochająca kobieta, myśląca o przyszłości. Próbowała ustatkować swojego męża, kiedy ten się rozpił, a gdy to się nie udało, robiła wszystko, by jako tako utrzymać to co zostało z własności Sirtohów, aby jej dzieci nie żyły w biedzie.
Starała się wychować synów jak najlepiej i utrzymać ojca z dala od nich, aby Marikathro nie zrobił z nich czegoś podobnego do siebie.
Sarkey
Najstarszy z trzech braci. Wiek: 27 lat. Niezwykle wysoki i umięśniony, o ciemnej barwie futra, Sarkey zawsze był najsilniejszym z nich i najbardziej zainteresowanym sztuką wojenną. Honor, lojalność i godność to rzeczy bardzo istotne dla niego.
Brzydził się własnym ojcem oraz tym jak zgnojono ich nazwisko na przestrzeni ostatnich lat. Kiedy tylko nadarzyła się okazja, zwinął swe manatki do akademii wojskowej, a po jej ukończeniu na stałe związał się z armią, gdzie służy jako oficer z perspektywą świetlanej kariery. W mniemaniu Sarkeya wojna pozwoli mu nie tyle przywrócić dawną świetność jego rodu, a stworzyć jego sławę na nowo.
Niratto
Średni z braci. Wiek: 24 lat. Sierść ma bardzo jasną, podobną jak u matki. Niratto od młodości wykazywał zainteresowanie mechaniką oraz starymi artefaktami, które jeszcze zostały w posiadłości oraz ich właściwościami. Już jako dziecko zajął się majstrowaniem. Z czasem zainteresowania przerodziły się w obsesję, a Niratto, obwoławszy się wynalazcą, zaczął eksperymentować z magią, mechaniką i starożytną techniką. Pieniądze i materiały do pracy czerpał z każdego dostępnego źródła, nawet tych nielegalnych.
Jest trochę szalony, aspołeczny i nieobliczalny. Zupełnie poświęca się swojej pracy, którą będzie kontynuował za wszelką cenę, ignorując wszystko inne. Sumienie nigdy go nie gryzie. Spośród mieszkańców swego świata uważa, że tylko Mazirra go choć trochę rozumie i prawdopodobnie tylko młodszym bratem ze wszystkich żywych istot się choć trochę przejmuje.
Pokemony:
Riolu 
Imię: Kago
Poziom: 10
Typ: 
Ewolucja: Riolu (Szczęście) -> Lucario (Mega Stone) -> Mega Lucario
*
Zadowolenie: 10
Ataki: Foresight | Quick Attack | Endure | Counter | Bite*[EM] | Vacuum Wave*[EM]
Charakter i historia: Kago to dość niepokorny Riolu. Lubi płatać figle i udawać, że nie słucha co się do niego mówi. To wielce radosne i ciut hiperaktywne stworzenie. Wszędzie go pełno, wszędzie wściubi swój nosek. Czasami strasznie ciężko go upilnować. Jednak w walce jego zachowanie zmienia się o sto procent. Staje się wówczas spokojny i niezwykle poważny, skupia się na odniesieniu zwycięstwa, a poleceń słucha z niezwykłą uwagą.
Umiejętności: Inner Focus - Pokemon nigdy nie stchórzy (flinch)
Trzyma: Brak
Eevee
Imię: Armari
Poziom: 5
Zadowolenie: 0
Typ: 
Ewolucja: Eevee (lvl na Moss Rock) -> Leafeon
Eevee (lvl na Icy Rock) -> Glaceon
Eevee (Thunder Stone) -> Jolteon
Eevee (Water Stone) -> Vaporeon
Eevee (Fire Stone) -> Flareon
Eevee (zadowolenie w dzień) -> Espeon
Eevee (zadowolenie w nocy) -> Umbreon
Eevee (lvl + atak fairy) -> Sylveon
Ataki: Helping Hand, Growl, Tackle, Tail Whip, Sand Attack, Yawn [EM]
Charakter i historia: Pokemon znaleziony przez Mazirrę w dziwnej torbie przekazanej mu podczas wizji. Lisek wykluł się z jajka. Jako że znanym mu od urodzenia środowiskiem była pustynia, upodobał sobie miejsca o wysokiej temperaturze. Lubi wylegiwać się w słońcu. Przepada także za zakopywaniem się w piasku aż po same uszy! Trzeba trzymać go z dala od ogródków, bo zdarza się, że kopie doły dopóki nie stworzy takiego, w którym będzie mógł sobie przysiąść. Dlaczego? To wie tylko mały urwis. Nie można jednak gniewać się na niego zbyt długo. Kto byłby w stanie oprzeć się temu uroczemu, niewinnemu spojrzeniu? Dopiero co wykluł się z jajka, jest więc ciekawskim i rozbrykanym maluchem. Nie zawsze chce się słuchać. Jest przerażony perspektywą ewolucji, aczkolwiek z czasem zapewne uda mu się to wyperswadować. Uważa to za coś odległego i niezbadanego. Ponad wszystko ukochał sobie Mazirrę, bowiem ubzdurał sobie, że to jego prawowity ojciec. Nic dziwnego. I Eevee futrzasty, i Mazirra futrzasty. Jest w nim coś dziwnego. Czasem wydaje się jakby jego ślepia błyszczały jakimś przerażająco rozumnym blaskiem, a czasem do Mazirry docierają jakieś szepty. Ich źródłem wydaje się być ten niepozorny, uroczy pokemon...
Umiejętność: Adaptability - Ataki, które mają ten sam typ, co Pokemon, są o 2 razy silniejsze niż gdy używa je inny typ (bez tej umiejętności - 1,5 raza).
Trzyma: -
Box |
Konto bankowe
Galeria z trofeami
Zawartość plecaka:
Kluczowe
- 26141$
- Pokedex
- Super Wędka
- Kilof
Balle
- 5x Pokeball
- 5x Moonball
- 1x Ultraball
Zużywalne
- 13x Rare Candy
- 10x Heart Scale
Itemy
- 1x Herbata
- 1x Expert Belt
- 1x Dubious Disc
Ewolucja:
TM's/MT's/HM's:
- TM36 Sludge Bomb
- MT Magnet Rise
- TM Protect
- TM Psyshock
- TM26 Earthquake
- HM Surf
Jagódki
- 5x Shuca Berry
| 
| 
ania.daisy7
38162565
