[Agor]

Wakacje są, więc i nuda jest. Z tego powodu wróciłem do pisania. Nie uważam się za cudownego pisarza, ale jednak od czegoś zaczynać trzeba i myślę, że warto sobie poczytać jednak moją twórczość, chociażby z nudów :D. Ogólnie odkryłem, że nie jestem dobry w długich powieściach, bo nie jestem w stanie wytrwać do końca, więc zacząłem pisać nieco krótsze opowiadania. Bardzo proszę o wszelkie komentarze, nawet negatywne, byle żeby nie skupiały się tylko na poprawieniu moich błędów.

Aktualnie zajmuje się nieco dłuższym opowiadaniem, jeszcze nie dokończonym. Będzie zwykłe, sensacyjne, jednak próbuję nadać temu nieco mrocznego klimatu i trochę smaczku fantastyki. To tyle, miłego czytania :D
PS. I cicho na temat tego jak zrobiłem akapity, inaczej się nie da D:

Dean Morty

Przypadek 39.04. Komisja do spr. PN z 2011-01-3
Przewodniczący komisji: John Brown
-akta przesłuchania nr 3.2
--w sprawie:
---obiekt #7724A,
---Dean Morty
---zamieszkały przy Gold Bridge Street, Cleveland, numer domu 34
---stan: martwy
---zagrożenie: nie ma
Przesłuchiwany Paul Morty.
---(K): Skąd znał pan badanego Deana Mortyego?
---(PM): Był moim młodszym bratem. Mieszkaliśmy w Clevel...
---(K): Tak, wiemy. Proszę odpowiadać jedynie na zadane przez nas pytania.
---(PM): Dobrze.
---(K): Kontynuując, jakie były pańskie stosunki z badanym?
---(PM): Aż do momentu pojawienia się choroby, bardzo dobre.
---(K): A po pojawieniu się choroby?
---(PM): Nie można mówić tu o jakichkolwiek stosunkach. Opiekowałem się nim, jednak niemożliwe było nawiązanie dłuższego kontaktu. Czasami wymienialiśmy kilka zdań, ale brat mówił kompletnie od rzeczy.
---(K): Czy istniał ktoś, kto miał z nim lepszy kontakt?
---(PM): Tak, Katie. Jego, hmm, przyjaciółka. Nigdy nie potwierdził, że jest jego dziewczyną.
---przesłuchiwany prosi o szklankę wody
---(K): Czy chodzi tutaj o Katherine Stone?
---(PM): Tak.
---(K): Czy kontakt badanego z Katherine psuł się od momentu pojawienia się choroby?
---(PM): Nie. Opiekowała się nim nawet częściej niż ja i była w stanie rozmawiać na jego dziwne tematy. Potem wszystko opowiadała mi.
---(K): Kolejne pytanie, czy to możliwe, że ktoś z otoczenia badanego wpływał negatywnie na jego stan?
---(PM): Raczej nie.
---(K): A więc co według pana mogło być przyczyną choroby?
---(PM): Myślę, że istniała w nim od zawsze. Po prostu potrzebowała jakiegoś czasu aby pokazać skutki na zewnątrz.
---(K): Czy był pan z bratem... do samego końca?
---(PM): Nie. Gdy pewnego razu... Katie postanowiła u nas przenocować, obydwu nie zastałem w domu po obudzeniu. Dopiero potem dowiedziałem się, że pojechali gdzieś na zachód. Czy te afery w Winsconsin były z ich powodu?
---(K): Niestety, jest to poufna informacja. Czy ma pan pojęcie co stało się z Katherine Stone po wyjeździe? Dawała jakieś oznaki życia?
---(PM): Nie. Co się z nią stało?
---(K): Tej informacji również nie możemy udzielić.
---przesłuchiwany zakrywa twarz dłońmi i szepcze coś
---(K): Czy może pan powtórzyć?
---(PM): Ona nie żyje prawda?
---(K): Nie możemy nic powiedzieć na ten temat.
---(PM): Zabiliście ją wy, czy mój walnięty brat?
---(K): Nie możemy udzielić panu informacji.
---(PM): CZY ZROBIŁ TO ON?
---(K): Proszę się uspokoić i nie wyciągać pochopnych wniosków z tego co mówimy. Przesłuchanie ma na celu jedynie zdobycie od pana informacji, które pozwolą rozwiązać sprawę.
---przesłuchany znów zakrywa się dłońmi i milczy przez jakiś czas, w końcu odkrywa twarz
---(K): Czy jest pan już gotowy na dalszą część przesłuchania?
---(PM): Tak.

Rozdział 1

---Mimo lekkiej mrzawki, dzień był ciepły. Dzieciaki wracały ze szkoły, zabiegani dorośli spieszyli się wracając z pracy, żeby do końca dnia zdążyć jeszcze posprzątać i pozałatwiać resztę spraw.
---Dean był jeszcze zdrowy.
---Właśnie wracał ze spotkania z Katie gdy podjechał do niego samochód.
---- Dean? Wsiadaj! - Paul otworzył drzwi pasażera.
---Jak za każdym razem gdy wracał z pracy, był ubrany w strój roboczy. Brązowa czapka przykrywała ciemne włosy. Siedząc w swoim małym Suzuki zdawał się niemal niski, mimo stu dziewięćdziesięciu centymetrów wzrostu. Jednak jego dość gruba sylwetka w ciasnym siedzeniu kierowcy wyglądała nieco komicznie.
---Po wejściu do samochodu Dean poczuł znajomy odór płynu do mycia kokpitu zmieszanego z zapachem odświeżacza samochodowego. Za każdym razem wywoływało to u niego mdłości, więc otworzył okno.
---- Udana randka? - Mimo wiecznie wesołej twarzy, Paul zdawał się być zmęczony dniem spędzonym w pracy.
---- To nie była randka - odpowiedział brat niemal znudzony ciągłym tłumaczeniem. Powtarzało się to za każdym razem gdy wychodził gdzieś z Katie. Wiedział, że dziewczyna chciałaby z nim być, jednak sam nie był do tego przekonany, ale lubił się z nią widywać. Katherine była bardzo sympatyczną i spokojną dziewczyną. Mimo przeciętnego wyglądu - ciemnych kręconych włosów, zielonych oczu i lekko przetłuszczonej cerze, w oczach chłopaka Katie wyróżniała się urodą. Nie była typową młodą dziewczyną, zakładającą obcisłe jeansy i bluzki z wielkimi wycięciami, natomiast chętnie nosiła swoją ulubioną fedorę i letnie sukienki, pasujące do jej dość szczupłej figury. Nie wymagała także zbyt wiele, spotkania zazwyczaj ograniczały się do przesiadywania na ławce w parku. Miała dobre kontakty z każdym w jej otoczeniu, również z bratem Deana. Gdy Katie, podczas remontu jej mieszkania, nocowała u nich, a Dean chodził wcześnie spać, by o 4 wstać na uczelnię, Paul często przesiadywał z nią wieczorami, oglądając filmy.
---Resztę drogi przebyli w milczeniu, ale nie przeszkadzało to im. Gdy przebywasz z kimś praktycznie bez przerwy, rozmowy ustają, jednak cisza nie jest czymś niezręcznym.
---Paul wysadził brata pod domem i oznajmił, że musi jeszcze jechać na zakupy. Dean po wejściu do domu odgrzał wczorajszy obiad i usiadł przed telewizorem.
---Podczas kolejnej audycji wiadomości nie zobaczył nic ciekawszego niż wczoraj. Po trzęsieniach ziemi na Haiti wzrosła liczba osób zaginionych; kolejne zamachy w Iraku; matka odzyskała porwane dziecko. Przełączył na kanał komediowy i wygodniej rozłożył się na kanapie. Czuł jak napływa do niego sen, więc poddał się temu. Obudził go Paul rozpakowywujący zakupy.
---- Już jesteś? - powiedział Dean i przeciągnął się - Jak długo spałem?
---- Co dopiero wróciłem, także nie więcej niż godzinę.
---Młodszy brat wstał z kanapy i poszedł do swojego pokoju. Jak zawsze zastał tam bałagan, jednak stwierdził, że jeszcze nie nadszedł czas na sprzątanie. Kopnął stos brudnych ciuchów, przygotowanych do prania, żeby dostać się do komputera, a następnie włączył go.
---Nim wszystkie programy zaśmiecające jego dysk, pojawiły się na ekranie, Dean pościelił łóżko i sprzątnął z niego kilka rzeczy, przy okazji znajdując portfel, którego tak panicznie szukał, zamawiając z Katie kawę. Gdy usiadł przed komputerem, do pokoju wszedł Paul.
---- Matka kazałaby ci to posprzątać, zanim usiądziesz do komputera - powiedział żartobliwie.
---- Ale na szczęście jej tu nie ma - odpowiedział Dean - Z resztą daj mi spokój, jestem już dorosły.
---Paul zaśmiał się cicho.
---- Posprzątaj to kiedyś, z takim bałaganem wstyd zapraszać dziewczynę do domu.
---Dean westchnął. Na początku cieszył się, gdy opuścił rodzinny dom, wreszcie uciekając od wiecznego narzekania i krytyki, jednak wkrótce miejsce matki zajął jego brat.
---Do Cleveland pierwszy przeprowadził się Paul, z rodzinnego Bostonu udał się na uczelnię, a po czterech latach, Dean, mimo uczelni w Toledo, również postanowił się tam przenieść, żeby wesprzeć brata, który nie radził sobie z opłacaniem mieszkania. Ich matka nie popierała tego pomysłu, jednak w końcu zgodziła się. Z drugiej strony ich wyprowadzka wyszła jej na dobre, bo gdy nie musiała zajmować się domem w takim stopniu jak poprzednio, miała więcej czasu na sprawy osobiste. Po pięciu miesiącach od opuszczenia domu przez Deana, Margeary Morty znalazła sobie nowego partnera. Nie było to dziwne, gdyż mimo nabrania nieco więcej wagi i pojawienia się kilku zmarszczek, Margeary nadal zachowała urodę.
---Deanowi czasem brakowało matki. Ciągle pamiętał jak tuliła go w dzieciństwie za każdym razem gdy był budzony przez koszmary. Patrzyła się wtedy na niego swoimi uspokajająco niebieskimi oczami i śpiewała kołysanki. W jej ciepłym objęciu Dean zawsze czuł się bezpiecznie. Teraz, koszmary nadal go nawiedzały, jednak nie mógł już szukać pociechy u matki. Czasami nasilały się tak bardzo, że w ogóle nie sypiał, a całe noce spędzał na internetowych forach dyskusyjnych. Oprócz tego, zawsze korzystał z okazji spania niedaleko Katie lub Paula. Wtedy prawie zawsze w jego snach, opróćz niego samego pojawiała się towarzysząca mu osoba, dzięki czemu czuł się nieco lepiej.
---Paul wyszedł z pokoju i po raz kolejny wszedł do kuchni. Było po siedemnastej, jeśli chciał zdążyć ze zrobieniem pizzy dla Katie, która przyjdzie do nich wieczorem, musiałby zacząć już teraz. Raczej nie mógł liczyć na pomoc brata - gdy ten usiadł przed komputerem, nie dało się go oderwać. Zabrał się do roboty.

[REKLAMA]

[Agor]

2.

[Daisy7]

Błędów to ja chyba nawet nie znalazłam. Chociaż jedna kwestia mnie zastanawiała:

Cytat:

"Resztę drogi przebyli w milczeniu, ale nie przeszkadzało to im."

Mów co chcesz, ale mi bardziej pasuje "im to" ;'D

Zaczęłam czytać z nudów, wciągnęło mnie, więc piszę tego posta, żebyś wiedział, że zdobywasz czytelnika~ Z pewnością będę wyczekiwać kolejnych rozdziałów, jeśli będą pisane tak jak te poprzednie. Podoba mi się twój styl i brak ogromnych opisów emocji/miejsc/wyglądu/przeżyć, co w nadmiarze powoduje u mnie skrętościsk kiszek (o ile coś takiego istnieje) ;_; A jeśli już mowa o chorobach i dolegliwościach, chwała ci za bezdech senny. Pierwszy raz spotykam się z czymś takim, a to miła odmiana, kiedy wokół mamy same raki~
Fajne akta przesłuchań. W sensie, że dobrze się je czyta. Są takie... realne. Tak, tego określenia szukałam.
I mam tylko szczerą nadzieję, że będziesz wykminiał jakieś ciekawe zwroty akcji, żeby całość nie była z góry wiadoma dla czytelnika, a zadanie masz utrudnione, skoro już wiemy, że nasz tytułowy Dean umarł. Ale dasz radę, ne? ;)
Czekam na więcej, postaram się komentować, chociaż może nie każdy rozdział, a dopiero po kilka lub kiedy pojawi się coś, co mnie zainteresuje/zaniepokoi/itd.

[Agor]

No wreszcie jakiś koment :DD dzięki Dais i jakby coś Ci jeszcze nie pasowało w moim opku to pisz, bo krytyka jednak przydaje się najbardziej xD

3.

Gdy do drzwi zadzwonił dzwonek, Paul od dawna był na nogach. Nie zdążył jeszcze posprzątać kuchni – kubki z niedopitą kawą nadal zastawiały cały blat. Mimo to pobiegł to drzwi niemal pędem. Do domu pierwsza wkroczyła Katie. Miała podkrążone oczy, a bujne loki opadły nieco. Nie zauważył także, na jej twarzy ani grama makijażu. Od razu zorientował się, że przez noc nie zmrużyła oka; już miał jej zaproponować, żeby przespała się na kanapie, gdy zza niej wyłonił się Dean. Szedł z wzrokiem wpatrzonym w nicość, jakby nie zauważył, że wreszcie wrócił do domu. Gdy spojrzał się na Paula, tego przeszły ciarki.
– Dean – wydusił z siebie, jednak brat nie odpowiedział. Burknął cicho i poszedł dalej. Katie nie wydawała się być zdziwiona tym faktem. Pewnie już próbowała z nim rozmawiać – uświadomił sobie Paul. Gdy młodszy brat odszedł bez słowa do swojego pokoju, dziewczyna usiadła ciężko na kanapie. Dłonie, z obgryzionymi paznokciami, położyła zaciśnięte na kolanie, które bez przerwy podskakiwało w nerwowym tiku. Chłopak zorientował się, że Katherine jest zestresowana tą sytuacją bardziej niż on sam.
– Myślisz, że długo tak będzie? – odezwała się cicho po chwili. Jej oczy stały w bezruchu, patrząc na podłogę.
– Doktor coś o tym mówił? – zadał pytanie, jednak nie doczekał się odpowiedzi. Po chwili usiadł na kanapie obok dziewczyny i przyjacielsko objął ją ręką – Myślę, że to tylko chwilowe. – Paul starał się pocieszyć Katie, jednak wiedział, że na nic się to nie zda – Nie powinnaś się tym tak zamartwiać – dokończył. Wstał z kanapy i ruszył w kierunku kuchni.
– Chcesz coś...
– Nie mam się tym zamartwiać? - przerwała mu dziewczyna. W jej głosie histeria mieszała się z wściekłością. – On oszalał, Paul! Widziałeś jego oczy? W szpitalu prawie pobił pielęgniarkę, mówiąc, że ktoś ją tu przysłał. Wiesz gdzie wysyła się takich ludzi?
Paul zatrzymał się, jednak nic nie powiedział. Wkrótce dobiegło do niego ciche łkanie. Zmusił się, żeby zawrócić i znów usiąść obok Katie. Nie wpadł już na nic co mógłby powiedzieć, więc po prostu objął ją ramieniem. W domu było cicho, jedynym dźwiękiem były przyciszone rozmowy latynoskich aktorów w akurat lecącym serialu telewizyjnym.

***

Mimo pokładanych w tej sprawie, przez Katie, nadziei, stan Deana się nie poprawiał. W dodatku jego brat całkowicie zignorował sprawę. Ona sama więcej czasu, niż przebywała w swoim mieszkaniu, spędzała w domu Paula, opiekując się chorym.
Właśnie opuszczała pokój Deana, gdy natrafiła na starszego brata.
– Jak tam u niego? - zapytał.
– Jak zawsze – odpowiedziała dziewczyna. Nie chciała rozwlekać się dokładnie nad tym, co dziś się działo i wiedziała, że jej rozmówca również tego nie chciał.
– Nic Ci znowu nie mówił?
– Mówił – podeszła do niego – ale pewnie i tak cię to nie obchodzi – dokończyła z wyrzutem.
– Och, przestań. Wiesz, że pracuję i nie mam czasu na zajmowanie się szaleńcem.
Szaleńcem – powtórzyła sama sobie. Tym razem jednak nie przeszkadzało jej to. Ujrzała w oczach Paula coś, czego brakowało jej od dawna, ujrzała w nich Deana.
– Strasznie za nim tęsknie – powiedziała nagle – Za prawdziwym nim – dokończyła.
– Ja też – starszy brat dotknął jej ramienia, z którego nagle rozeszła się fala ciepła. Jak bardzo mi go brakuje – pomyślała. Zamknęła oczy przypominając sobie wszystkie dawne chwile. Samoistnie się uśmiechnęła. Jeszcze kilka tygodni temu Dean na szybko szukał portfela, kupując kawę. Musiałam wtedy zapłacić za nas.
Jej wargi nagle spotkały się z ustami Paula. Z początku chciała zatracić się w tym pocałunku, to było to, na co oczekiwała tak długo spotykając się z Deanem. Teraz wiedziała, że już nigdy się to nie zdarzy. Szybko jednak się opanowała i gwałtownie odepchnęła od siebie chłopaka.
– Paul, ja.. nie. – On tylko stał patrząc na nią – Nie mogę – wykrztusiła z siebie – Dean jest tuż obok, a chyba wiesz...
– On jest wariatem Katie! Nie zdałaś sobie jeszcze z tego sprawy? – wybuchnął chłopak – Już dawno temu miał z tego wyjść, ale nadal pieprzy o jakiś swoich dziwnych koszmarach i uważa, że każdy chce go zabić. Pamiętasz gdzie wysyła się takich ludzi? Dean też powinien tam trafić!
Katherine stała jak wryta w miejscu. Już od dawna zastanawiała się o tym samym, jednak zawsze odganiała od siebie te myśli. Gdy w końcu usłyszała je na głos, nie mogła się z nimi nie zgodzić. Stała jednak w miejscu, nic nie mówiąc. Paul stał na przeciwko niej, samemu będąc zszokowanym tym co powiedział.
– Spadam stąd – powiedział po dłuższej chwili. Chwycił za kurtkę, leżącą na krześle i wyszedł.
Dziewczyna usiadła na kanapie i zaczęła płakać. Nie była pewna czy wytrzyma dłużej w takiej sytuacji. Dam radę – powtarzała sobie – Dam radę dla Deana.
Dopiero gdy otarła łzy, usłyszała drugi płacz. Wpierw miała nadzieję, że to Paul, siedzący za drzwiami domu, jednak dźwięk dobiegał ją z drugiej strony. Zerwała się najszybciej jak mogła i wbiegła do pokoju chorego.
Szaleniec siedział w kącie, jednak nie na nim dziewczyna skupiła uwagę. Wszystko w pokoju było porozrzucane. Deski w szafach popękane, łóżko przewrócone. Biały sufit przybrał czarny, spalony kolor, choć nigdzie nie dało się zobaczyć śladów ognia. Szyba w oknie została wybita od wewnątrz. Niebieski tynk, prawie wszędzie odpadł ze ściany, a wszystkie luźno postawione rzeczy leżały porozrzucane w chaosie. Tylko drzwi stały niewzruszone. Dean powtarzał coś w kółko, zakrywając twarz.
– Mój Boże – krzyknęła Katie. Wtedy Dean ją zauważył. Podbiegł do niej i chwycił ręce.
– On mnie znalazł Katie, znalazł mnie – wyszeptał.
– Co? – słowa nie docierały do dziewczyny, nadal próbowała wyjaśnić sobie co zaszło w tym pokoju. Nasza kłótnia nie byłaby w stanie zagłuszyć takiego hałasu – uzmysłowiła sobie.
– Musimy wiać – dopowiedział chory ze śmiertelną powagą w głosie – Jak najszybciej – po tym ominął Katie i wybiegł z pokoju. Szybko znalazł kluczyki i stanął przy drzwiach.
Gdy tak stał, nie wyglądał już jak szaleniec; przez chwilę Katie zdawało się, że powrócił do zmysłów. W jego oczach pustkę zastąpił olbrzymi strach. Dziewczyna podbiegła do stołu i nabazgrała szybko coś na kartce. Następnie złapała za plecak z jej rzeczami i ignorując wszelkie wątpliwości, podążyła za chorym. Nie była pewna czy kierowała nią obawa o kochanego, czy równie silne podniecenie i adrenalina.
Gdy wyszła na podwórze, szaleniec zdążył już wejść do małego Suzuki Swift brata i odpalić silnik. Światła zapaliły się, oślepiając ją na chwilę, jednak na czas podbiegła do auta i wsiadła do środka. Samochód wystrzelił z miejsca parkingowego jak z procy i uderzył w skrzynkę pocztową domu naprzeciwko.
Za coś takiego mogłaby zatrzymać nas policja – pomyślała dziewczyna. Jednak policja nie była jej największym zmartwieniem – Dean całkowicie oszalał.


Tylko dodam, że ten rozdział nie był jednym z tych lepszych - raczej pisany z nudów i nawet mi nie przypadł do gustu, więc pewnie go jeszcze poprawię /:. + scena pocałunku plz, pierwszy raz spotykam się z opisywaniem czegoś takiego, więc nie bijcie XD