[Rude]

IMIĘ I NAZWISKO: Vanya Cheykin.

DATA URODZENIA: 26.08, 18 lat.
PROFESJA: Trener.
PROFESJA POBOCZNA: Hodowca.
TEAM: —
PARTNER: —
CHARAKTER: Ktokolwiek postanowiłby ocenić Vanyę Cheykina po wyglądzie, podpisałby swój własny wyrok śmierci. Chłopak ten wykorzystuje bowiem aparycję w dokładnie tym celu, by zmylić napotkane na swojej drodze osoby. Na kogo wygląda? Na impulsywnego, cwanego, ale naiwnego i w gruncie rzeczy niegroźnego dzieciaka. Jaki jest? Inteligentny. Przede wszystkim diabelnie inteligentny, na pewno bardziej, niż dla większości otaczających go osób było to wygodne. Lata bawienia się w oszusta, złodzieja, informatora i szpiega w jednym nauczyły go być sprytnym, spostrzegawczym i przewidującym. Jest przerażająco wręcz ostrożny i metodyczny; szczątkowa moralność, z jaką wyruszył na swoją misję, obecnie wykruszyła się już niemalże doszczętnie. Kłamie w żywe oczy, żeby osiągnąć to, czego chce, a warto nadmienić, że jest ambitny. Kradnie, wyłudza i oszukuje, nie czując przy tym żadnych wyrzutów sumienia. Mało tego, z pewnym znudzeniem i rozczarowaniem podchodzi do osób naiwnych i takich, których zrobienie w balona nie jest dla niego żadnym wyzwaniem. Jest świadomy tego, że gdzieś w świecie na pewno takie znajdzie (i cicho na to liczy, bo nie znosi słabeuszy i uwielbia, gdy ktoś stawia mu opór), ale na co dzień nie uznaje ich istnienia – jest tak pewny siebie, że w niektórych okolicznościach dla osób postronnych przybiera to formę urokliwego narcyzmu, choć w rzeczywistości tak nie jest. Vanya zdaje sobie w pełni sprawę z istnienia każdej swojej zalety, ale w stopniu identycznym, co i każdej wady. Zwykle jednak nie daje po sobie poznać, że jakieś posiada. Ot tak, bo uważa to za niebezpieczne. Nikomu poza swoim pokemonem nie ufa w pełni, ale i tak potrafi zjednać sobie ludzi – może to kwestia specyficznej aury właśnie pewności siebie, którą czuć od mężczyzny z daleka, a może to jego skrywane i nierozwijane umiejętności przywódcze, ale ludzie z jakiegoś powodu wręcz chcą iść za nim, jakby nie widzieli, jak zepsutym typem człowieka jest. On, paradoksalnie, uważa ich za mało ciekawych, a ich naiwność za żenującą, dlatego zazwyczaj sam interesuje się i próbuje zadawać z osobami takimi, które – po pierwsze – dorównują mu inteligencją (lub są niewiele na tym polu gorsze, a każdą osobę, która by go przewyższyła, traktuje jak osobistą perełkę), a po drugie – nie traktują go jak bożka przez wzgląd na pozornie przyciągającą powierzchowność, urok osobisty, umiejętności, pozycję czy cokolwiek innego. Czyli takie, które same albo nie są nim zainteresowane, albo uważają go za normalnego człowieka. Nie jest w stanie zbliżyć się do nikogo, kto zachowałby się inaczej, bo Vanya, odczuwszy przewagę, od razu zacząłby patrzeć na daną osobę jak na obiekt manipulacji, a nie potencjalnego znajomego. Poza tym zestawem, no cóż, wad, jest to jednak człowiek w głębi duszy dobry. Rozpoczął swoją misję po sztandarem naprawdę szlachetnym, a obecnie jest jedynie tym, kim stworzył go świat. Dostosował się do realiów, dla naiwnego nastolatka, którym był, bardzo brutalnych. Obecnie wcale nie jest stary, ale już odczuwa przepełniające go zgorzknienie i znudzenie; wiele by dał za nowy kop motywujący, który ukazałby mu w świecie coś interesującego. Poza tym wypadałoby wspomnieć, że Vanya uwielbia mieć kontrolę nad wszystkim, nad czym tylko może (dlatego tak namiętnie oszukuje; żeby na każdego mieć haka), a jest to spowodowane naprawdę niczym szlachetnym. Tak naprawdę gość jest cholernym tchórzem, drugiego takiego ze świecą szukać. Ma silną wolę i trudno go złamać, ale za to panicznie boi się fizycznego bólu, utraty kontroli, niegdyś samotności, lecz już się tego wyzbył, zamknięcia w więzieniu czy ograniczenia wolności w inny sposób, zdrady bliskiej mu osoby (gdyby taka się pojawiła) i w końcu śmierci. Nie jest naiwny i próbuje trzymać uczucia na wodzy, ale, niestety, wybitnie łatwo mu stracić nad sobą panowanie, gdy poczuje, że ma do czynienia z kimś lepszym od siebie. I można to interpretować naprawdę dowolnie – albo się zakocha przy pierwszym spotkaniu, albo od razu daną osobę znienawidzi, albo zrobi jeszcze coś innego. Vanya to straszny kalejdoskop uczuć i reakcji, na dodatek jest przepełniony sprzecznościami – z jednej strony chciałbym władać światem, a z drugiej jest okropnym leniuchem, z jednej nienawidzi niesprawiedliwości i jest w stanie własnoręcznie obedrzeć ze skóry tego, kogo uzna za złego, z drugiej sam oszukuje i mąci, w końcu z jednej strony chciałby być postrzegany jako twardy i groźny, jako ktoś, z kim trzeba się liczyć, a z drugiej najszczęśliwszy byłby, gdyby zakończył ten etap swojego życia i zaczął robić coś, dzięki czemu to inni byliby szczęśliwi. Jak żyć, panie Premierze, jak żyć?

WYGLĄD: Wygląda Vanyi jest całkiem dokładnym przeciwieństwem jego charakteru, jak już wspomniałem. Przede wszystkim, chłopak jest osobą, którą, o ironio, dość łatwo zgubić w tłumie. Powoduje to głównie niski wzrost, nawet jak na osobę w jego wieku, chłopak mierzy bowiem zaledwie nędzne sto pięćdziesiąt sześć centymetrów, co nie daje mu zbyt szerokich perspektyw spoglądania na innych ludzi z góry, jakby tego pragnął. Nie ma tu co dodatkowo wspominać o zwalczanym i duszonym w sobie kompleksie wzrostu – w końcu ktoś taki, jak on, nie może pozwolić sobie na słabości. No i póki co wciąż może tłumaczyć sobie, że nic nie stoi na przeszkodzie, by w ciągu najbliższych miesięcy jeszcze trochę podrósł. Przejdźmy więc do kolejnej z bazowych cech wyglądu chłopaka, tym razem takiej, z której to jest, skromnie mówiąc, diabelnie dumny. Chodzi mi mianowicie o wagę – chłopak waży aż całe czterdzieści pięć kilogramów, co czyni budowę jego ciała drobną i niepozorną, wielu powiedziałoby wręcz – filigranową. Dlaczego jest to kwestia dumy? Jego matka była osobą dość pulchną, wszyscy z jej strony również, a chłopak nie odziedziczył wielu zewnętrznych cech po rodzinie ojca. Wszystko wskazywało więc na to, że również będzie puszysty, a tymczasem los okazał się nieco bardziej łaskawy. Vanya może objadać się słodyczami różnej maści, nie obawiając się przy tym zanadto o niechciane zbędne kilogramy, choć z drugiej strony wielu ludzi twierdzi, że nieco przytyć by mu się przydało. Chłopak ma bardzo bladą karnację. Skóra w dotyku jest gładka i chłodna, w dodatku na tyle cienka, że tu i ówdzie da się zauważyć prześwitujące żyły, a przez swoje niezbyt dobre spełnianie funkcji ochronnych w niektórych miejscach znaleźć można różne zadrapania i siniaki, które najczęściej wzięły się z powietrza i Vanya nie potrafi powiedzieć, kiedy mógł je sobie zrobić. Poza tym nastolatek ma krótkie, jasnofioletowe i bardzo niesforne włosy, które – mimo najcięższych prób – nigdy nie dadzą się na dłużej uczesać. Pojedyncze kosmyki sterczą okrutnie na wszystkie strony i naprawdę jedynie guma jest w stanie trzymać je jako tako na miejscu. Na dodatek decyzja, którą podjął wraz z bratem, dotycząca farbowania przez nich włosów, zapadła już tak dawno temu, że obecnie nikt zapewne nie pamięta, jaki ich kolor chłopak miał oryginalnie. W kwestiach zmysłowych Vanya może poszczycić się posiadaniem naprawdę przyjemnej czupryny. Dba o swoje włosy, w wyniku czego ładnie pachną i są miękkie w dotyku, jakby wręcz stworzone do głaskania. Chłopak ma niesymetryczną grzywkę zakrywającą prawe oko, na które zresztą nie widzi, dłuższe kosmyki przed uszami, a z tyłu fryzura kończy się nieco nad karkiem. Pilnuje tego, by zawsze były mniej więcej tej samej długości, ponieważ nigdy nie miał włosów dłuższych niż do ramion, i nieszczególnie pragnie to zmieniać. Co zaś do samych barków, to są takie same, jak reszta ciała idąc w dół, i dokładnie takie, jakich należałoby się spodziewać bo wadze chłopaka – wąskie, drobne i z wystającymi obojczykami. Dalej nie jest wcale bardziej męsko czy mocarnie. Niewielka klatka piersiowa z wyraźnie wystającymi żebrami, znikome ślady jakichkolwiek mięśni, a już na pewno brak tzw. „kaloryfera” czy innych sportowych chlub. Szczupłe ramiona zakończone są drobnymi, raczej dziewczęcymi dłońmi. Co zaś rzuca się w oczy spojrzawszy na nogi chłopaka, to przede wszystkim ich… szczupłość! Wiem, to było szokujące. Vanya uważa tę konkretną cechę za swój duży atut i lubi je eksponować na różne sposoby – ale o tym za chwilkę. Cały jest raczej mały i ta reguła dotknęła także i jego stóp, których rozmiaru nie zdradzę, ale nie przekracza on naszej czterdziestki. W kwestii ubioru, najtrafniejsze chyba będzie określenie – niekonwencjonalny. Nie ma reguły, jednego stylu czy typu ubrań. Chłopak preferuje zwykłe podkoszulki, na które czasami zakłada koszule. Chodzi z kaszkietem na głowie nawet w słoneczne dni, ponieważ bardzo zależy mu na tym, żeby jego perłowo wręcz biała karnacja pozostała taka jak najdłużej, poza tym pomaga mu on w utrzymaniu grzywki na miejscu. Na nogi Vanya lubi zakładać zwykłe – może jedynie nieco bardziej obcisłe – dżinsy o dowolnym odcieniu. Zdarza się jednak także przyuważyć go w bardziej eleganckich strojach, jak samych koszulach czy marynarkach, często z takimi dodatkami jak muszki i krawaty. A właśnie, dodatki… temu można by poświęcić cały kolejny akapit; Vanya to chłopak, który lubuje się we wszelkich dodatkach. Kapelusze, przypinki, guziki, paski, kropeczki, łańcuszki, sznurki, naszywki, rękawiczki z palcami, bez palców, wszystko, czego dusza zapragnie. Po takich detalach, które zdają się wręcz krzyczeć z oddali, można go zawsze poznać. No i kaszkiet. Kaszkiet musi być.

HISTORIA: Należy mieć świadomość, że przez kilka pierwszych lat życie Vanyi było pozbawione kolorów i bardzo zwyczajne. Dorastał na niewielkiej farmie, od najbliższego miasta oddalonej kilka kilometrów, w okolicy której było kilka innych gospodarstw. Jego rodzice byli już dość starzy, gdy zdecydowali się na potomstwo, i zdawali się nie mieć pomysłu na własne rodzicielstwo. Z tego powodu Vanya i Ilya, jego młodszy brat bliźniak, wychowywali się głównie sami. Ilya spędzał całe dnie rysując otaczający ich krajobraz, a Vanya znikał bez śladu, włócząc się po lesie. Gdy zaś był w okolicy domostwa lub w nim samym, bawił się świetnie, wycinając wszystkim w okolicy rozmaite numery. Trudno więc było się dziwić, że wśród sąsiadów i we własnej rodzinie był dość nielubiany... z jednym wyjątkiem – z bratem bardzo się kochali. Do tego stopnia, że przestali wspólnie spać dopiero gdy mieli po dziesięć lat, zresztą nie, że tak to ujmę, za obopólna zgodą. Dużo wcześniej jednak, gdy zaczęli chodzić do szkoły, nakreśliły się podstawowe różnice pomiędzy nimi. Ilya był tym grzecznym uczniem, który nie miał zbyt wielu kolegów, ale za to dostawał najlepsze stopnie, a Vanya obracał się w towarzystwie najfajniejszych dzieciaków z miasta i znali go prawie wszyscy, ale za to był kompletnie przeciętny na polu edukacji – głównie z lenistwa i faktu, że od nauki wolał czas poświęcać na rozwijanie, że tak to nazwę, umiejętności socjalnych. Obaj jednak korzystali na zaletach drugiego – Ilya był bratem „tego fajnego Vanyi”, a Vanya był bratem „tego mądrego Ilyi”, choć dla starszego z nich oznaczało to również ciągłe porównywanie.

Ilya zaczął interesować się Pokémonami, gdy miał osiem lat. Z początku nikomu nawet o tym nie mówił, bo w ich okolicy nie panowało boom na stworki i niewiele dało się ich znaleźć w mieście, o okolicach nie wspominając, nawet Vanya nie napotykał się na nie w dziczy. Był to więc słodki sekret chłopaka, którym nie raczył się podzielić z nikim. Zdobyte książki na temat Pokémonów chował na strychu i zdobywał za ich pomocą wiedzę. Do dzisiaj to, że nigdy nie zorientował się o nowym hobby brata, Vanya uważa za swoją największą porażkę intelektualną – a warto dodać, że już wtedy miał na swój temat bardzo dobre zdanie. Tak czy siak, nikt nie miał pojęcia, że Ilya marzył o przygodzie trenera Pokémon, i w pewnym sensie obróciło się to przeciwko nim, gdy w wieku dziesięciu lat chłopak po raz pierwszy uciekł z domu. Było to szokujące o tyle, że do ucieczek jego starszego brata każdy był już przyzwyczajony – dzieciak od małego znikał na całe dnie, żeby poszwendać się po lesie, ale zawsze wracał. Jego brak nie wywoływał więc sensacji. Za to Ilya? Nigdy nie sprawiał problemów.

Bez Ilyi w domostwie zrobiło się strasznie cicho. Służby miejskie szukały chłopca w pobliskim mieście, ale nic z tego nie wynikło. Na farmie zapanował przedziwny smutek. Vanya był jednak zawzięty i zaradny. Postanowił, że będzie polegał na swojej własnej kompetencji, i że sam znajdzie brata. Zostawił kartkę, spakował do plecaka kilka najpotrzebniejszych rzeczy i wyruszył.

Nie muszę chyba mówić, jak śmiesznie wyglądało samodzielne życie dziesięciolatka? Miał jednak pewne atuty, które pomagały mu zarobić – był bardzo sprytny i bardzo mały. Czasami więc wynajmowali go różni ludzie, głównie ciemne typy z takich grup jak Team Rocket, żeby zakradł się gdzieś i ukradł jednego czy dwa Pokémony. W robocie tej chłopak był naprawdę świetny. Cały czas próbował wytropić Ilyę, myślał o nim dzień i noc, a nadzieja, że niedługo go znajdzie pozwalała mu przeboleć płaczące dzieci, które, pozbawione swoich małych przyjaciół, zostawiał za sobą. Wytrzymał nawet spanie na ławce albo na dachach niskich budynków, na które udało mu się wdrapać po ustawionych obok pudłach! Dla wygodnickiego szczura, jakim był, było to niemałe poświęcenie.

Niestety, Ilya przemieszczał się dużo od niego szybciej. Na dodatek doszły Vanyę słuchy, że związał się z jakąś grupą złodziei pokemonów – być może Team Rocket, a może jakąś konkurencyjną, niestety zabrakło mu wiedzy, żeby stwierdzić – tak więc chłopak nie usłyszał niczego o swoim bracie przez kolejne dwa lata. Po nich kompletnie wyczerpał mu się trop. Zatrzymał się w Alamos City, wystarczająco dużym, by dało się zginąć tam w tłumie. Musiał jednak zmienić sposób zarabiania, by nie zwracać na siebie uwagi. Zmienił więc strony – zaczął pomagać innym, głównie dzieciakom, które straciły swoje Pokémony, wytropić je i odzyskać. Czasami zatrudniali go nastolatkowie, czasami zatroskani rodzice, ale najczęściej współpracował z grupką policjantów, którym nie przeszkadzało towarzystwo sprytnego i w gruncie rzeczy przyjemnego dzieciaka. Praca ta wymagała z jego strony dużo dedukowania i zdobywania informacji, albo za pomocą kłamstwa, albo manipulacji. Czasem przebierał się, udawał kogoś innego... Pod koniec roku wypełnionego podobną działalnością w mieście zaczęła wznawiać się działalność Team Rocket, z którym Vanya miał już historię. Wybrał sobie jedną grupkę, liczącą może trzy osoby, i szpiegował ją, próbując znaleźć moment, w którym byłyby bezbronne, żeby przeszukać ich rzeczy, mając nadzieję, że dowiedziałby się czegoś na temat położenia Ilyi albo chociaż znalazł trop, gdzie szukać dalej. Popełnił jednak jeden z niewielu wtedy błędów i dał się złapać. Nie został wcale zaatakowany – co ciekawe, wzięli go za Ilyę właśnie, do którego przecież był niezwykle podobny. Zastanowiło go to, że nie pomylił się i faktycznie znali skądś jego brata, ale pytanie nie było wtedy priorytetem.
Vanya już jako nastolatek był dobrym kłamcą. Normalnie naturalnie i nie zadając zbędnych pytań wszedłby w rolę, dowiedział się tego, czego by chciał, i zwinął nim ktokolwiek zdążyłby zauważyć. Brak profesjonalizmu i ekscytacja całą sytuacją doprowadziły jednak do nieprzyjemnej w skutkach dekonspiracji. A mówiąc „nieprzyjemnej”, mam na myśli: „zaatakował go skradziony i agresywny Umbreon, w wyniku czego chłopiec uderzył się mocno w głowę o drzewo i stracił przytomność”.

Ocknął się nocą na śmietniku gdzieś na obrzeżu miasta. Ogołocony ze wszystkich oszczędności, które miał przy sobie, obolały, posiniaczony i nie widząc prawie niczego przed sobą. Udało mu się wstać, przejść kilka kroków i znowu padł. Tym razem obudził się w szpitalu – smutna historia. Podejrzewano przerwanie nerwu wzrokowego na skutek uderzenia w głowę. Przetrzymali go tam niecałe dwa tygodnie, próbując znaleźć jakichś rodziców czy krewnych chłopaka (bezskutecznie) i stosując na nim jakieś ćwiczenia mające pobudzić jego oko do pracy. Ba, próbowali nawet z autosugestią, ale koniec końców, Vanya wzroku w prawym oku nie odzyskał. Nie był z tych, co łatwo się łamią, ale miał tylko 14 lat i był poniekąd kaleką, na dodatek pozostawionym samemu sobie, z rodzicami, który stracili obu swoich synów i pewnie czuli się równie samotnie, co on. Pięknie.

Potrzebował trochę czasu, żeby dojść do siebie, ale nie miał pojęcia, jak miał kontynuować poszukiwania w swoim stanie. Znalazł go wtedy jeden z policjantów, którym przez ubiegły rok pomagał ze sprawami zaginionych Pokémonów. Z czystej sympatii do głupiego acz przydatnego nastolatka, podarował mu jednego z Pokémonów, które sam otrzymał za służbę, małego Teddiursę. Nie był on wyszkolonym wojownikiem, ale za to miał zawzięty charakter, i odkąd poprzedni właściciel rozkazał mu pilnować Vanyi jak oka w głowie, miś nie odstąpił go na krok. Szybko się zaprzyjaźnili. Cheykin nie wiedział co prawda o treningu Pokémonów kompletnie nic, ale Elitheo, jak go nazwał, znał kilka podstawowych ataków, których nauczył go policjant. W ten sposób Vanya mógł kontynuować swoją pracę (w międzyczasie podejmując się i innych zleceń – zdobywanie i wykorzystywanie informacji wciąż było jego specjalnością). Poza targaniem skradzionych Poków z powrotem do ich właścicieli Vanya bawił się w młodocianego detektywa i rozwiązywał spory i tajemnice, z którymi mieszkańcy Alamos City nie umieli sobie poradzić. Nie wszyscy mu ufali przez wiek, oczywiście, ale zdecydowanie większość mieszkańców go znała.

Mieszkał tak przez kolejne cztery lata, wcale nie spokojne i kolorowe. Wplątał się w kilka pozornie niewinnych porwań, ataków, zaprzyjaźnił z byłym członkiem Team Rocket i bardzo szybko wrobił go w zbrodnię i wsadził do więzienia, gdy tylko zorientował się, że zaczyna się do niego zbyt przywiązywać... stracił wiele z dawnej niewinności, wydoroślał, nieco się uspokoił, posmutniał. Zdusił w sobie resztę wyrzutów sumienia za potworne potraktowanie przyjaciela i zostawienie starych już rodziców z myślą, że ich dzieci ich opuściły, o ile w ogóle żyją. Niedługo przed osiemnastymi urodzinami dostał list mówiący o tym, że jeśli dalej zależy mu na znalezieniu Ilyi, to powinien skierować się do regionu Kanto. Czując, że może pakować się w jeszcze większe kłopoty, ale i wiedząc, że nie ma absolutnie żadnego innego śladu, a Ilya od lat już zaangażowany jest w działalność przestępczą, tak właśnie poczynił. Kontakt z listu obiecał spotkać się z nim w najmniejszym miasteczku w regionie... Była to pierwsza od dawna i zarazem jedyna na horyzoncie szansa na znalezienie brata, co przecież było celem Vanyi od prawie samego początku, dlatego zdecydował, że po prostu ją wykorzysta. Z małym misim towarzyszem u boku, co jest mu straszne?

RODZINA: Niezbyt duża. Podstawowy komplet rodzice + młodszy brat bliźniak, z czego ci pierwsi, Anastasia i Gieorgij, dalej zamieszkują rodzinną farmę, natomiast ten drugi, Ilya... wciąż sprawia bratu niemałe kłopoty.

POKÉMONY:
TEDDIURSA
Imię: Elitheo.


Poziom: 5.
Ewolucja: Teddiursa lvl 30 -> Ursaring.
Ataki: Fling, covet, scratch, baby–doll eyes, lick, fake tears, hyper voice.
Charakter i historia: Chociaż Eliś jest niewielki i niepozorny, pełni zaszczytną funkcję osobistego bodyguarda Vanyi. Stracenie wzroku w prawym oku praktycznie całkowicie wykluczyło chłopaka z życia zawodowego na pewien czas, a sam pok był prezentem od znajomego policjanta. Obecnie podróżują już ze sobą kilka lat i misiek zapewnia mu nie jedno dodatkowe oko, a dwa! Nie jest on zbyt potężny w walce, jak należałoby się spodziewać; ma mierną kondycję, łatwo się męczy i nie jest zbyt silny, ale nadrabia to szybkością i zwinnością. Poza tym pokemon jest bardzo leniwy i niechętnie rusza się z pokeballa, ale za to bardzo poważnie traktuje powierzoną mu misję ochrony Vanyi. Dostaje prawdziwego kopa mobilizacyjnego, gdy jego partnerowi grozi jakieś niebezpieczeństwo.
Umiejętności: Pickup – istnieje 10% szans, że po stoczonej walce Pokemon znajdzie jakiś przedmiot. Im wyższy poziom Pokemona, tym większa szansa na cenniejszy przedmiot. Umiejętność nie działa, kiedy użytkownik już coś trzyma.
Trzyma: Nic.

DUSKULL
Imię: Shila.


Poziom: 5.
Ewolucja: Duskull lvl 37 -> Dusclops trade w Reaper Cloth -> Dusknoir.
Ataki: Leer, Night Shade, Dark Pulse.
Charakter i historia: Shila jest bardzo dziewczęca i nieśmiała, szczególnie jak na Duskulla. Nie lubi wychodzić z Pokéballa, głównie ze strachu i przez awersję do brudu znajdującego się na zewnątrz – wprost nie znosi, gdy nie jest nieskazitelnie czysta! Niezwykle szybko traci wolę walki, gdy ma walczyć z dużo większymi od siebie Pokémonami, ale za to jest bardzo lojalna i lubi trzymać się blisko swojego trenera. W jego obronie potrafi walczyć naprawdę zaciekle. Zamiana z wygranej w loterii sierpnia.
Umiejętności: Levitate – ataki typu ziemnego oraz zdolność Arena Trap są powstrzymywane. Neutralizuje efekty ruchu Spikes.
Trzyma: Nic.

Poczek wykonany przez pewnego cudnego człowieczka. Dziękuję. ❤

comiesięczny bonus / TM / HM / EM

box / bank / trofea

EKWIPUNEK:
Stan konta:
● 3391$

Prowiant:
● Litr wody mineralnej x2
● Kanapka z szynką x4
● Jabłko x2

Pokémonowe:
● Kilogram zwykłej karmy dla Pokémonów x5
● Pokédex
● Pokéball x5
● TM52 Focus Blast

Medykamenty:
● Potion
● Antidote

Inne:
● Super wędka
● Kilof
● Namiot
● Syntezator mowy (Haku)
● Śpiwór
● Latarka
● Koc

[REKLAMA]

[Yuki]

~~ Akcept Karty Postaci ~~