[Black Lotus]

- Zrozumiano! - odparłam do Lightypop, której udało się do mnie dołączyć.
O ile w pojedynkę moje szanse były wręcz minimalne, w dwójkę mamy większe szanse na zwycięstwo. Musiałam jednak teraz podwójnie uważać, zarówno na bezpieczeństwo swoje jak i Lightypop. Jeśli coś by jej się stało, co wykluczyłoby ją z dalszej walki, byłybyśmy w dużych tarapatach.
Moim zadaniem było powstrzymanie centaura. Sam w sobie nie był specjalnie groźny, jednak fakt, że był on łucznikiem, nieco komplikowało sprawę. Priorytetem dla mnie w tym momencie było uniemożliwienie dalszego ataku z dystansu. W tym celu musiałam zabrać mu łuk, co na pewno nie będzie rzeczą łatwą, ale było to konieczne, abyśmy z Lightypop mogły odnieść zwycięstwo nad złem.

[REKLAMA]

[Gwen Brown]

Trzymając się na uboczu, pośród krzaków i drzewek w jednym z kątków placu zabaw, uważnie obserwowałam bawiące się tam dzieci. Mój mistrz dał mi jasne zadanie- porządnie nastraszyć jedno z tych pacholąt. Wypatrzyłam właśnie coś obiecującego- małą dziewczynkę, trzymającą się na uboczu i bawiącą się z jakimś Lillipupem. Potencjalnie łatwy cel, ale mała nie była sama. Towarzyszyła jej nieduża wróżka. Hm, jedno o wróżkach wiedziałam, chociaż są małe są pieruńsko cwane. Ha, tylko, że ja też nie pracowałam sama!
- Wolfie, zbierz resztę watahy. Chcę, abyście przekradli się w pobliże tamtego dziecka. Krążcie w pobliżu, powarkujcie, twórzcie atmosferę niepokoju, jak wtedy kiedy okrążacie zwierzynę na polowaniu- mała ma się bać. A dla ciebie mam zadanie specjalne- w pewnym momencie wyskocz i wystrasz tamtego szczeniaka, niech się tu nie plącze. Ostatecznie mamy jakieś standardy i psów nie ruszamy. Narób trochę porządnego rabanu. Tylko pamiętaj- małą macie nastraszyć, nie zeżreć. I uważajcie- koło niej pałęta się jakaś wróżka, trudno powiedzieć na co ją stać.- szepnęłam do towarzyszącego mi Houndooma.
Na razie postanowiłam nie opuszczać swej kryjówki i zdać się na moje wilki. Chciałam poobserwować tę wróżkę, zobaczyć co potrafi. No i nie chciałam, aby zbyt szybko zorientowała się kto nasłał te "wilczury"... Strach trzeba dawkować powoli, wtedy jest najlepszy efekt, jak mawiał Mrok.

[Dante Aligieri]

Widząc co się dzieje, a dokładniej kto zaczepił niewinnego dzieciaka zamierzałem podkraść się do swojego przeciwnika. Wcześniej jednak zabrałem jego misia. Widziałem że jest zajęty straszeniem, wiem że nie powinienem tego robić ale wykorzystałem to. Gdy był zwrócony do mnie tyłem pojawiłem się za niem - Twój błąd... Przyjacielu - Rzekłem dość ponuro i szybkim ruchem ręki i ostrza świetlnego starałem się zranić mu prawą rękę. Wówczas spojrzałem na Jimmiego - Jimmy! Uciekaj! - Odparłem używając mocy by odepchnąć przeciwnika na chociaż trochę w bok a chłopcu dając misia - Jestem Night Saber, to twój mis a teraz wracaj do pani - Powiedziałem, mój głos był ciepły i przyjemny . Gdy Chłopiec pewnie zaczął biec do pani odwróciłem się - Witaj Żniwiarzu, słyszałem o tobie wiele dobrego jak i złego. Pozwól że będę mówił do ciebie po imieniu... Keisuke - Odparłem dość neutralnie, jak typowe przywitanie - Wiem, że twoja praca nie zawsze opiera się na współpracy z Mrokiem, jesteś według mitologi upadłym aniołem. Opamiętaj się, nie trzeba tego załatwiać od razu w jeden sposób. Można się zawsze dogadać - Zacząłem, nie chciałem zbytnio walczyć jeśli była by możliwość porozumienia się. Wiedziałem z Mitologi że kiedyś był dobry ale coś sprawiło że stał się tym kim jest - Ale jeśli masz inne zamiary - Wspomniałem będąc gotowy na szybki odskok i kontratak - Będziemy mogli załatwić to tak jak za dawnych czasów.... Walką, dodam że nie poddam się tak łatwo chyba że sama śmierć po mnie przyjdzie, Och wat

[Allie]

Wszystko było dobrze, dopóki nie pojawiły się tamte wilki i atmosfera od razu zgęstniała. Patrzyłam zaniepokojona to na dziewczynkę, to na wilki. Nie mogłam pozwolić by się wystraszyła. Delikatnie wzięłam ją za rękę, co w moim wydaniu równało się trzymanie za palec.
- Spokojnie - szepnęłam, rozjaśniając skrzydła tak by przyćmić widok Houndomów. - To tylko zły sen. Nie musisz się bać - szepnęłam, ściskając jej ręke. Jeszcze brakowało, żeby szczeniak zwiał. Starałam się by malutka cały czas patrzyła na mnie. Rozglądnęłam się w poszukiwaniu tego, kto nasłał te Pokemony, ale nikogo nie zauważyłam.

[Gwen Brown]

Jak na razie etap pierwszy poszedł całkiem nieźle. Wataha krążyła groźnie warcząc i już z daleka widziałam, że atmosferka przeszła nieco na moją korzyść.
- Dobrze, Wolfie. Krążcie dalej...- pomyślałam, zmieniając postać.
Przekradłam się do ogrodzenia i przeskoczyłam je (co w formie wilkołaka nie było szczególnie trudne) lądując w okolicznych krzakach. Nie chciało mi się przekradać przez plac zabaw, jeszcze ta wróżka mnie zobaczy. Krzaczory za ogrodzeniem świetnie spełniały swoją rolę, jako swego rodzaju kamuflaż. Przekradałam się powolutku, aby jakiś gwałtowny ruch gałązki nie zdradził mojej obecności. Po chwili zastanowienia, dalej "zanurzona" krzakach, głośno zawyłam. No, wróżko, szykuj się, bo zaraz zrobi się gorąco...

[Allie]

Wilki były coraz bardziej niepokojące, a potem jeszcze to wycie. Cokolwiek to było, raczej nie miało przyjaznych zamiarów. Spojrzałam na Emily, która musiała być już nieźle wystraszona. Uśmiechnęłam się do niej, najszerzej jak potrafiłam.
- Naprawdę nie musisz się bać, to nic takiego - szepnęłam, podlatując tak by mogłam jej patrzyć jej w oczy. - Uwierz mi. Oni nic nam nie zrobią. Mamy przecież wiarę, siłę i... - wzleciałam wyżej i okrążyłam ją, obsypując złotym proszkiem - magiczny pył! - złapałam ją za ręce i pociągnęłam do góry, odrywając od podłoża. - Spokojnie, patrz na mnie - mówiłam spokojnie, podciągając ją wyżej, poza zasięg psów. - Nogi złącz ze sobą, ręce na boki - tłumaczyłam, wyciągając ją wyżej, jednocześnie starałam się ją odciągnąć jak najdalej poza strzelaninę, która odbywała się przy huśtawkach. Liczyłam sekundy od posypania pyłem. Nie moja wina, że czas działania był ograniczony.

[Gwen Brown]

Ach, chcecie sobie polatać. Nie miałam potrzeby dłużej się skradać. Mniej więcej znałam już możliwości rywalki. Świecące skrzydełka? Mogę z powodzeniem polegać na pozostałych zmysłach. Magiczny pył? Podejrzewam, że też da się coś z tym zrobić. Z głośnym warknięciem przebiegłam przez krzaki, a potem wybiłam się na ogrodzenie w miejscu, gdzie pod nim przebywała dziewczynka. Ogrodzenie potraktowałam jako swego rodzaju odskocznię, z której wybiłam się w powietrze. Postanowiłam pochwycić małą za nogi i ściągnąć na ziemię, póki nie uniosły się jeszcze za wysoko. Nie powinno to być trudne- wróżka dopiero co użyła swojego pyłu, a mała nie bardzo wiedziała jak powinna się zachować, w czasie lotu. Poza tym dziecko swoje waży, nawet z użyciem pyłu, wróżka musiała ją nieco "ciągnąć" do góry. Postanowiłam zareagować szybko.
- No czeeeść- mruczę z makabrycznym uśmiechem na moim pysku.
I co teraz mała wróżko? Jak teraz to wytłumaczysz małej? Słodki piesek przybiegł się pobawić? Ha, dobre sobie...

[Allie]

- Hej malutka, wiesz co? Popatrz na tego wilka. Fajny, co nie? Nawet gadać potrafi. W sam raz do cyrku - mówiłam do Emily. Podciągnęłam ją jeszcze trochę w górę, ale stwierdziłam, że to bez sensu i sypnęłam jeszcze trochę pyłu.- Spróbuj sama lecieć. To nie takie trudne. Jakbyś miała skrzydła - uśmiechałam się. - Nawet jeśli jest straszny, to tutaj Cię nie dosięgnie. Nie musisz się bać, popatrz. Wiem, że może tak wyglądać, ale wiem, że jesteś dzielną dziewczynką -wzleciałam jeszcze wyżej, pomagając dziewczynce osiągnąć ten sam pułap. - Jakby co, to Cię obronię - stwierdziłam, puszczając do niej oczko. Spojrzałam w dół, na wilkołaka i pozostałe hooundommy. Nie mogłam pozwolić by zranili tą dziewczynkę. Jak na razie w górze była bezpieczna, musiałam tylko wzmocnić w niej wiarę. Klasnęłam rękami. - Bawimy się w berka?

[Gwen Brown]

Wielki wilkołak szczerzący kły tuż pod małą kruchą dziewczynką... Kogo ta wróżka chce oszukać? Chłop jak dąb robiłby pod siebie, co dopiero małe dziecko. Jeśli nie uda mi się ściągnąć małej na ziemię to nic nie szkodzi- cały czas śledzę ją z ziemi, od czasu do czasu wyskakując jak najwyżej w powietrze, kłapiąc zębiskami lub machając pazurami. Oj długo, będę się śnić tej małej po nocach...
- Nie uciekaj! Wilczek chce się BAWIĆ! - warknęłam gardłowo, kłapiąc zębami tuż tuż pod nią.
Zawyłam przywołując do siebie watahę.
- Jakoś zrobiło się chłodno, nie uważacie? Podkręćmy nieco temperaturkę...- odezwałam się do swoich włochatych podopiecznych.
Poleciłam im aby użyły swoich płomieni- ale z rozumkiem. Ostatecznie nie chciałam zabijać tej małej. Dokładnie nadzorowałam co robią, w międzyczasie sobie powarkując, dla lepszego wrażenia. Jak na razie mała... Hm, na pewno z radości nie skakała. Aczkolwiek 5 włochatych i szczerzących kły wilczurów pod nią i buchające płomienie wkoło niej raczej nie wpłyną dobrze na samopoczucie małej. Cóż, wiecznie nie będą latać, nie ma takiej siły. Poczekamy. Wilki są baaardzo cierpliwe jeśli idzie o czekanie na ofiarę.

[Allie]

Spojrzałam na wilki z dołu i aż gotowałam się ze złości. Kurczę, pieski nie miały innego zajęcia niż tylko straszyć małe dzieci? Spojrzałam na dziewczynkę. No tak być nie mogło. Gdy następnym razem wyskoczyła, z rozmachem wbiłam jej moją miniaturową szabelkę w środek jej nosa.
- Leć w górę! - zakrzyknęłam do małej dziewczynki, a sama zapikowałam w dół. Skoro wilczek chce się bawić inaczej, proszę bardzo. Ledwo unikając płomieni, zaczęłam dźgać Houndoomy po nosach, łapach i tyłkach. Dzięki moim rozmiarom dałam radę w miarę unikać ich kłów i zębów. Po małym zamieszaniu jakie wzbudziłam, wzleciałam w górę, w miarę zadowolona z siebie i korzystając z niego, pociągnęłam małą, na jeden z okolicznych dachów. Miałam nadpalone włosy, osmaloną sukienkę, a jedno skrzydło bolało jak diabli. Sama ledwo dyszałam. Spojrzałam w dół, z nadzieją, że wysokość pozwoli mi chwilę odsapnąć i ochroni małą. Spojrzałam na dziewczynkę.
- Widzisz - uśmiechnęłam się. - Mówiłam, że ochronię.

[Gwen Brown]

Wróżka chce kąsać. Ot ciekawostka...
- Wykałaczka? Przyda się, coby podłubać w zębach
Przyznaję, trochę mnie zaskoczyła swoją nagłą napaścią na mój nos. Ale na więcej jej nie pozwolę. Jest szybka, ale ja jestem większa... i mam obstawę.
- Moi mili, zmiana ostrzału. Osaczamy wróżkę- zawyrokowałam.
Jako wilkołak nie musiałam wydawać wszystkich poleceń słownie. Wszak wilki porozumiewają się wieloma innymi sygnałami. Za pomocą serii warknięć, poleciłam moim wilkom otoczyć wróżkę i nie zważając na jej kontrataki, uwięzić ją w swego rodzaju klatce z płomieni. Tak, aby nie bardzo miała jak uciec. Ja tymczasem się przyczaiłam. W stosownym momencie skaczę i próbuję ją pochwycić. Niechaj różnica w wielkości się przydaje. Nie zważam na płomienie, najwyżej opali mi się trochę futra. Złapię ją, muszę. Słyszałam jej oddech, trzepot tych maleńkich skrzydełek, czuję jej leciutki, jakby ziemisty zapach... Łapię ją i... na początek unieszkodliwiam pozbawiając tej szabelki. Potem wystarczy ją trochę przytrzymać, po prostu. Do tego nie trzeba jakiejś nadludzkiej mocy. Hm, a może by ją gdzieś zamknąć? Ot chociażby wrzucić do butelki z kompotem z mojego koszyczka i trochę zatrząść, niech sobie popływa... Potem można spokojnie wrócić do straszenia dzieciaka.

[Gość]

Cel: Defensywa
Z naprężoną strzałą na cięciwie łuku, Złota stoi gotowa by móc bronić swojej sojuszniczki, by ta mogła być koszmarem dla przeciwników jak i dla dzieci. Centaurzyca jest gotowa chronić ją swoimi strzałami jak i własnym ciałem.

[Allie]

Okej dobra, wilczyca była większa. I miała mnie w garści. Kurczę i zabrała mi szablę. No dobra, pora na mój ruch. Rozluźniłam się, po czym rozjaśniłam moje skrzydła do granic możliwości, uderzając światłem wilkołaczyce po oczach. Blask był na tyle silny, że gdyby była ciut bliżej mogłoby jej gałki oczne wypalić. Korzystając z chwilowego oślepienia wilczycy, wyrwałabym się z uścisku i uciekła poza jej zasięg. Mimo wszystko mała wróżka jest szybsza i zwinniejsza od wilkołaka.

[Gwen Brown]

Wróżka szybsza, ale wilczyca silniejsza i mimo wszystko z przewagą liczebną. Poza tym widziałam już jak wcześniej rozjarzała skrzydełka, spodziewałam się tego zagrania. W razie jej ucieczki, warknięciem polecam Houndoomom by powtórzyły zagranie z "ognistą klatką" i zatrzymały wróżkę na miejscu, nie pozwalając jej dostać się do dziecka. Ewentualnie nieco mocniej popieściły ją ogniem i strąciły na ziemię. Wtedy spróbowałabym ją złapać ponownie. Staram się trzymać ją cały czas silnym uściskiem, zamykając oczy i odwracając głowę.
- Wolfie, przynieś mój koszyk- powiedziałam, chwytając wróżkę drugą łapą, tak, aby osłonić jej skrzydełka i mocniej ucapić.
Mając odwróconą głowę powoli otwieram oczy i oceniam sytuację, czy wróżka zechce jeszcze świecić. No i żeby jakoś dość do siebie po tym jasnym świetle.
- Trzeba ci przyznać, żywotna jesteś, mała wróżko. I bardzo problematyczna. Ale powiedz mi, jak długo ta dziewczynka będzie sobie bujać w obłokach bez twojej opieki, co? W końcu nie będzie wiecznie w górze. Kiedyś musi dotknąć ziemi. Wiesz co się wtedy stanie, prawda?

/Czy tylko mi takie pisanie na ślepo, nie wiedząc ile z mojej taktyki się udało, a ile z taktyki przeciwnika, wydaje się nieco... dziwne? ;)

[Kail]

Ja w przeciwieństwie do niej nie muszę wychodzić z ukrycia żeby osiągnąć swoje cele. Poza tym nie krępują mnie żadne zasady moralne więc nikt nie powinien mieć pretensji jeśli bólem wywołam strach tego malca. Sorry mały ale takie życie, jestem zły. Kiedyś zrozumiesz. Ta śmieszna wodna kobieta może wyzywać mnie od tchórzy i tak nic nie zdziała. Porażam dwójkę prądem, zastanawiając się jakim cudem żaden piorun ich jeszcze nie trafił